Hallo allemaal,


Alle eieren gevonden?----  pas op!, anders vliegen ze straks bij het grasmaaien om je oren.

Het zijn geen geruchten, we zijn inderdaad even in Nederland geweest. De verjaardag van Maarten's moeder gevierd, ze is 80 geworden, alle dagen, avonden -en nachten- bezoeken afgelegd ('s nachts 500 meter door de sneeuw terug naar ons chalet, sprookjesachtig), ontzettend leuk dat we toch nog veel mensen hebben kunnen zien, ondanks de beperkte tijd. Na de gezellige hectiek was het wel even afkicken in de relatieve stilte hier. We verbleven op het Kijkduinpark in een duinchalet, in de sneeuw dus. Een mooi einde van de winter. 

Bij terugkomst was het hier 20 graden en warmer, heerlijk lente!

De voicemail stond vol met berichten van dezelfde makelaar -die snelle- we moesten het zien, ''mignonne!''! (ze was vergeten dat we een week weg waren)  Wij wederom achter haar aangesjeesd. We stopten op een mooie locatie, en daar stond het dan, wat was dit?----- het leek op een hele grote koekoeksklok (pendule a coucou) met de trotse eigenaar ernaast. We kregen een zwitsers-leven-gevoel, de makelaar had goed begrepen waar wij naar zochten, ''ahum''. Waar wij werkelijk naar zochten waren vriendelijke woorden, ''het is onze smaak niet'' vertelden we (maar van wie dan wel?, vroegen wij ons af) ''Volgende week komt er een hele autobus met Engelsen om het te bezichtigen'', vertelde de eigenaar. Na deze ''makelaardijenkletser'' hadden we met  een collega een ''rendez-vous''. Onze engelse makelaar Alison. 17.00 uur op haar agence, Pauline reed met haar mee, (vond Alison gezellig). En inderdaad zag ik ''en profil'' in de auto voor me veel gebaren en gebabbel. Ook een heel snel type, ooit een Citroen Berlingo zien zweten, ik wel. Ik moest een autobus passeren en daarna op een heuvel aangekomen, waren ze spoorloos. Ik kon drie kanten op, dus wachtte ik, ze zouden het zo wel bemerken. 

Ondertussen reden Alison en ik (Pauline) druk pratend door het  franse platteland. Terwijl wij onze wederzijdse franse ervaringen bespraken, ontsnapte onze achtervolger aan onze aandacht. Toen we het erf van de boerderij opreden zagen we Maarten in geen velden of wegen meer. We konden hem niet bereiken, ik had helaas de telefoon. Na 5 minuten wachten zijn we toch de bezichtiging gaan doen. Veel schuren, een somber woonhuis met een vrolijke boerin, en een terrein onder een hoek van 45 graden, niet geschikt dus. We vertrokken weer.

Ik (Maarten) stond daar, 10, 20, 30, 40 minuten ik besloot naar huis te gaan rijden, langs het agence. Nauwelijks drie kilometer verderop kwam ik het vrolijk wuivende duo tegen in de supersnelle Ford focus. Zij hadden het object bezocht, Pauline was niet erg enthousiast. De volgende dag zijn we samen nog even gaan kijken, het was te ver uit de wijn, en te steil om te bebouwen. 

 

Om te kijken of we vergunningen kunnen krijgen om chalets te plaatsen bij een ander object zijn we naar de Mairie van Cahuzac sur Vere geweest, we werden te woord gestaan door een medewerker die, afgezien van een schotse rok, een copie van prins Charles was. Hij liet ons op de kaart zien dat er in het ''POS'' (Plan d'Occupation des Sols - bestemmingsplan) weinig ruimte is voor het bebouwen, ook Mobil Homes e.d. vallen hieronder. 15 jaar geleden was dit zo opgesteld en men had niet voorzien in toeristische ontwikkelingen. Bij het wijzen op de kaart bleek de gelijkenis met Charles niet correct, rauwranden onder de nagels, stoffige moccasins en een vale spijkerbroek. Hij moet natuurlijk ook z'n wijngaard onderhouden, ook al is hij de burgemeester.Hij wist een boerderij te koop, met mooi uitzicht, het heet dan ook ''Belle vue''. Hij keek om zich heen, ''de eigenaar was hier net nog'', blauwe overall met pet. We vonden hem in het leegstaande dorpsfontein dat hij aan het uitschrobben was. We maakten een afspraak voor 's middags 5 uur. Z'n zoon deed het eerste deel van de rondleiding. Het is een voormalige wijnboerderij, de gebouwen vinden we tegenvallen, maar het uitzicht daarentegen is perfect, 360 graden, de hoogste heuvel van de wijde omgeving maar we mogen er geen chalets neerzetten, jammer dus. 

 

De laatste bezichtiging met een andere ''mevrouw de makelaar''. ''Rijdt u vooral niet te snel'', en na een ''goed dat u het zegt''  stoof ze weg met een hijgende Berlingo er achteraan. Na 25 minuten stopte mevrouw ''Schumacher'' maar ze durfde niet uit te stappen omdat een grote zwarte hond haar boos grommend aan bleef kijken (grootmoeder wat heeft u een.....), we keerden, en draaiden de raampjes open, ''het is te ver van onze wensen'' zeiden we, terwijl de oude boerin in haar donkerblauwe bloemetjesschort kwam aansjokken. Geen probleem zei de makelaar, ze had nog een andere boerderij, met een prachtig uitzicht, ''Belle vue''. Maar al gauw bleek dat de burgemeester die al had ''verraden'', die hadden we dus al gezien, zo gaat dat hier. En zo hebben we nog het een en ander bezocht, maar nog niet ideaal.Tot zover de huizenjacht. 

 

Er is in Gaillac een rotonde, er staat een duiventoren op en een wijngaard, de plantsoenendienst onderhoud het geheel en maakt er wijn van. In Nederland kennen we gemeentepils, hier is het beter geregeld.

In Albi staat een vrijheidsbeeld van ca 5 meter hoog, de geschiedenis van het vrijheidsbeeld is zeer frans. Het originele beeld, ontworpen door Bartholdi,  werd in 1885 in Parijs neergezet. Het ''statue of liberty'' in New York (een vergroting van dit beeld) is geschonken door het franse volk ter viering van de alliantie die leidde tot de onafhankelijkheid van de V.S. en is in Parijs vervaardigd  in stukken verscheept naar de V.S. om daar in 1886 gemonteert en onthult te worden. Het is veel groter (wijsvinger alleen al is 2,5 meter) dan de Parijse versie die op een lang eiland bij Pont de Grenelle in de Seine staat, en dat naar het westen kijkt, naar de grote zus in N.Y. (oorspronkelijk keek het naar het oosten tot grote droevenis van de beeldhouwer, pas in 1938 bij de wereldtentoonstelling is hem posthuum genoegdoening gedaan) Het amerikaanse beeld is geheel van koper (2225 ton koperplaat) en daarom groen uitgeslagen. De russische schrijver Maxim Gorki beschreef zijn aankomst in New York:'' Wie is dat?'' vraagt een Pools meisje zacht, terwijl ze in verwondering naar het vrijheidsbeeld kijkt. ''De Amerikaanse God'' antwoord iemand.

 

Ook zijn we in het wijnmuseum van Gaillac geweest, Gaillac is een zeer oud wijngebied. Men maakt er witte, rose en rode wijnen, en de bijzondere methode Gaillacoise, een champagne-achtige wijn. Rond 1890 was er door de phylloxera-luis een ernstige besmetting van veel wijngaarden in Frankrijk, en nu worden bij het snoeien van begin december tot eind maart, alle afgeknipte takjes gelijk in een rijdende ton verbrandt. De angst voor besmetting zit er nog goed in. In Albi hebben we een expositie bezocht van de engelse kunstenares Jacqueline Black (1933-2000) Ze werkte in de Aveyron. Frisse pastels en olieverfschilderijen, portretten en landschappen. En bijzonder grafisch werk aan het eind van haar leven, toen ze terug in Engeland was. 

We hebben uitgebreid met haar dochter (beeldhoudster) gesproken die de expositie verzorgde.

Mythologische schilderijen met een erotische glimlach van Pierre Assemat in gemengde techniek, pastels, olieverf en fotografie gezien in Gaillac, erg krachtig werk.

Met palmpasen waren we even in de Cathedrale St.Cecile in Albi, waar een viering bezig was, heel bijzonder. In de kathedraal ligt een beeld in een glazen kist, net zoals in de Efteling -sneeuwwitje- ligt hier de heilige Cecile met een nekwond. Zo ongeveer 1000 jaar geleden door een  ernstig misdrijf om het leven gekomen. 

 

We hebben een tv-tje gekocht, we hebben 4 zenders en dan dezelfde ook nog met sneeuw en dan nog een versie met zw/w ontvangst, kunnen we mooi naar 12 verschillende dingen kijken. Om de 2 dagen moeten we hem herprogrammeren want dan is 'ie vergeten waar wat zat. 69 euro, ''geen centime teveel hoor!''

We willen onze conditie op peil houden (we vermoeden dat ze in de Sionsstraat ook stiekum door trainen) dus wij naar de tennisbaan. Er was een verwijzing naar het gemeentehuis, daar stuurde de burgemeester ons naar het gemeentehuis van een naburig dorp, daar kende ze de naam niet van de contactpersoon, op het postkantoor belde ze iemand, wij konden naar zijn huis komen, hij vertelde ons dat we lid konden worden, 40 euro en een medische verklaring. Wij naar het ziekenhuis, daar werden we naar een artsenpraktijk doorverwezen. Een zeer oude man deed open, ''voor wie komt u?'', voor dokter Viroles, ''dat ben ik''. ''wij komen voor een medische keuring voor de franse tennisbond'' zeiden we. ''Dan moeten jullie mijn zoon hebben'', hij wenkte ons mee naar binnen, ''kunnen deze mensen gelijk terecht bij mijn zoon?'' vroeg de oude man aan de receptioniste, ''nee, meneer Viroles'', ze moeten een afspraak maken. (je kunt nu wel de eminence gris zijn, maar in een volle wachtkamer zo voor te dringen gaat toch te ver) ''Waar is het voor?'' vroeg de receptioniste ons, ''voor een lidmaatschap van de franse tennisbond", Oh, zei ze ''dan kunt u gewoon uw huisarts in Nederland een medische verklaring laten faxen''. Dat leek ons ook de beste oplossing. 

Zo,..... we zijn nu even te moe om te tennissen.

Vogels, gezien:grauwe kiekedief, grote groene specht, veel kwartels, gele kwikstaartjes en de eerste huiszwaluw - maakt nog geen zomer- hoewel we de eerste 30 graden-dag (19 maart) al hebben gehad. 

In de vorige mail hebben we geschreven over de muskusrat, die men in de Creuse eet. Een opmerkzame lezeres in Parijs maakte ons erop attent dat dit geen muskusrat is, maar een ''moerasbever'' of ''beverrat'', in het frans ''Ragondin''. Het is een herbivoor, en daardoor uitermate geschikt voor consumptie. Voor deze goede inzending gaat het folkloristische - Auvergnaalse kantenklos-familiepakket naar Jet Tetteroo in Parijs, veel plezier ermee!

Dit was het weer even vanuit het franse leven.

Pauline en Maarten, au revoir.