Hallo allemaal,

Het leken in Nederland wel echt de ''Verdonkere'' dagen voor Kerst, maar, nu toch een lichtpunt in het vooruitzicht, de feestelijke openingsceremonie van de generaal Pardonkazerne  te verichten door de kroonprins, van wie mevrouw Verdonk dan ook een lintje op de mouw gespeld krijgt.

Fantastisch die nieuwe baan van Alexander, eindelijk erkenning, officieel ''waterhoofd"

Een nieuw kabinet; 

gaat Nederland met de wolf Rauvoet en het ezeltje Balkenende het rooie Bos in? 

 

Hier in Frankrijk speelt weer iets anders, Johnny Halliday, Frankrijks meest favoriete èn best betaalde artiest van dit moment is naar Zwitserland verhuisd vanwege het fiscale klimaat hier. Het  werd breed uitgemeten in de media, zo was het een ''hot item'' op het  hoofdjournaal van TF1, iedereen had er iets over te zeggen, zelfs Monsieur le President sprak zijn afkeuring uit, voor de vorm zei hij dat ie wel van de muziek van Halliday houdt maar dit geen stijl vindt; zakken vullen en dan vertrekken. We willen er niet te veel over zeggen, laat hem maar in de Alpen gaan galmen; komt die sneeuwgrens ook weer omlaag.

Ons bezoek aan Nederland was bijzonder gezellig. We hebben ons beperkt tot het Haagse en omgeving, maar desondanks lang niet iedereen kunnen ontmoeten. We waren er al 20 maanden niet meer geweest, ook moesten we nog een aantal zaken regelen en inkopen doen.

We logeerden in het huis van een vriendin in de Herenstraat, in het oude centrum van Voorburg, dus vlakbij ons oude huis. Onze auto parkeerden we onder het Prins Clausviaduct, dit is een blauwe zone, dus een parkeerschijf is verplicht. Bij de Nederlandse parkeerschijf lopen de uren gewoon door, de Franse schijf geeft ook aan tot hoe laat je mag blijven staan, met de lange lunchpauses is dat makkelijk; als je om 11.30 uur de schijf zet mag de auto er tot 15.30 blijven staan. De fransen nemen het middagmaal nog steeds zeer serieus.


Uit een enquete van de Wereldomroep, waaraan 1700 mensen meededen die buiten Nederland woonachtig zijn, is een heimweevoedselparade top tien samengesteld:

10 Saté 

 9  Speculaas/pepernoten

 8  Pindakaas

 7  Volkoren brood

 6  Stroopwafels

 5  Rookworst van de Hema  ( vòòr het lied van Hans Dorrestein)

 4  Hagelslag/Chocolade vlokken

 3  Drop

 2  Echte Hollandse kaas

 1  Kroketten/Frikandellen


Drop, wordt het meest mee teruggenomen na een bezoek aan Nederland.

Wat de top tien betreft kunnen we ons voor een deel vinden in deze opsomming. Voor ons zijn van belang; Oosterse en Surinaamse producten  (ketjap, sambal, ingredienten voor de roti en rotisambel), rookworst  van AH, drop- Oldtimers, Kaarsen en zelf een goed recept vinden voor het maken van kroketten en bitterballen waarbij dan weer franse mosterd van Kühne of Löwensenf (hier niet te krijgen) hoort. 

Ook zijn kousenband, madam Jeanette pepers, gaffelbitter, kapperappeltjes, Kirschwasser voor bij de kaasfondue en, non food, gelinieerde notitieblokken hier niet te krijgen (men schrijft hier alles op ruitjespapier).

Ons ontbrak op de lijst in het bijzonder de maatjes haring, maar daar zijn we dan ook voor naar Scheveningen geweest. We hebben hier gezocht naar haring, die hebben ze alleen gerookt, en wel heel veel.

Zelfs bij de viswinkel trok men een griezelig vies gezicht vol huivering, bij het idee alleen al, rauwe vis!!!

Onze uiteindelijke boodschappenlijst omvatte ca 50 producten, de meeste omdat ze gewoon hier niet te krijgen zijn, sommige vanwege de slechte kwaliteit en daarbij de hoge prijs, een voorbeeld; 2 knetterende dinerkaarsen € 2,40 in de Supermarché. In Nederland bij de Sligro100 mooi brandende dinerkaarsen voor € 16,-.

Er zijn hier ook veel producten die in Nederland niet te koop zijn.

 

We zijn dagelijks aan het werk op ''Les Landes'' zoals ons gedoe plaatselijk genoemd wordt. In Nederland is dit te vergelijken met de straatnaam én het huisnummer, omdat dit het enige gebouw in het gebiedje is. 

We hebben inmiddels het sanitair in orde gemaakt en de bestaande septictank nieuw leven ingeblazen door hem een bacteriële kuur te geven. Ook zijn we voorbereidingen voor electra aan het treffen (werkstroom is reeds aangelegd), sleuven slijpen, gaten boren etc ... en hebben we al het houtwerk behandeld met een anti houtworm/boktormiddel.

Uit midden Frankrijk is de caravan van Pauline d'r ouders hierheen getransporteerd (die had bijna 25 jaar niet meer gereden), hij staat binnen in een grange (schuur) en inmiddels is ie voorzien van een electrische radiator, het zal onze eerste slaapplek hier worden. 

Verder zijn we ook bezig met het afvoeren van puin en andere overtolligheden. Het afbranden van oud verfwerk, hetgeen moeizaam gaat met alleen een botte driehoekkrabber, hier verkopen ze geen andere, en al ons gereedschap zit nog in de opslag in NL. 

De dichtst bijzijnde bouwmarkt van Brico Depot is in Gaillac, een soort Aldi onder de bouwmarkten, daar hebben we geluk mee want van deze keten zit er in de wijde omtrek geen ander filiaal. 

Veel klanten komen van meer dan honderd kilometer hierheen voor deze Brico Depot. 

 

Van onze loodgieter, Alain, mogen we er eigenlijk niets kopen, hij zweert bij de professionele zaken, natuurlijk heeft ie daar een punt, maar het kan ook doorslaan; de douche-sifon was exact dezelfde maar bij Brico-Depot voor de helft van de prijs. Soms komen we met knikkende knieën aan met onze koperen leidingen, kraan of douchescherm, hij vraagt dan waar het vandaan komt, hij zucht en schudt z'n hoofd dan, "Ce n'est pas professionel hein!" (dat laatste woordje betekent niet dat hij een van ons Hein noemt, maar dat is hè in het Frans)

Alain onze loodgieter dus, heeft z'n huis helemaal zelf verbouwd, en dat wilde hij ons graag laten zien, ''om ideeën op te doen''. Zijn vrouw Francine werkt hier op Domaine du Cèdre als receptioniste. We maakten een afspraak en moesten natuurlijk ook blijven eten. We hebben het huis bewonderd en de gevraagde complimenten gegeven, er was inderdaad veel werk verricht. Alain kan zich moeilijk voorstellen dat een ander ook wel eens een hamer ter hand neemt, en omdat we dat wisten hadden we een album uit Voorburg bij ons, en lieten wij  foto's zien van onze verbouwing in de Sionsstraat. ''Aaaaah dat ziet er modern uit'', het is in ieder geval anders, en vergeleken met de rustieke zelf uit hout gesneden openhaardpartij en de met eikenhout ingelegde diagonale rood/beige tegelvloer is al het andere al gauw modern. Bovenal een gezellige avond met een heerlijk diner en geanimeerde gesprekken. 

Het stuk grond extra wat we bedongen hadden, waar nog wijnstokken op stonden, is na de oogst geruimd, het is wel een dubbel gevoel, dat je als Nederlanders een fransman z'n wijn laat weghalen. We hebben een paar wijnstokken ingekuild, wie weet slaan ze aan in het voorjaar, dan hebben we volgend jaar een glas wijn uit eigen tuin.

 

Ook hebben we Eric aan het werk hier, het ''don't worry be happy'' type, donkere teint, stralende charmante lach met tussen de hagelwitte tanden meestal een filtersigaret en vooral Pauline vaak aansprekend, "Vertrouw me maar Pauline", "zie je wel dat het dak niet is ingestort Pauline", ''het komt allemaal goed Pauline''. Hij komt uit een zonnig overzee's gebiedsdeel en heeft een pet op en soms een hoed, en draagt meestal een T-shirt met daaronder een camouflagebroek en beweegt zich enigzins swingend. Hij heeft, tijdens ons verblijf in Nederland, drie doorgangen door de 60 centimeter dikke muur gemaakt, hij was de enige die het aandurfde, het is zijn specialisatie volgens zijn kaartje. 

Wel was het jockeywiel van de aanhanger verdwenen, de kamersteiger behoorlijk beschadigd, en zat er een gat in de door ons net nieuw gelegde vloer, en ook een gat in een ruit, " er zat een vogel binnen" vertelde hij. 

Ons inziens had de vogel daarna de glasscherven buiten op de vensterbank neergelegd, vreemde vogels, allebei.

 

The postman allways ..........

Omdat de post onder de deur doorgeschoven werd, hebben we een brievenbus gekocht. Iedereen heeft hier dezelfde brievenbus en de postbode heeft een speciale sleutel om elke boite aux lettres te kunnen openen, om er pakjes in te kunnen leggen en eventueel  te verzenden post mee te nemen.

Bij de Mairie hebben we geinformeerd waar we de brievenbus moesten plaatsen, daar verwezen ze ons naar La Poste, het agentschap in Cahuzac. De balimedewerkster vertelde dat we naar het postkantoor van een naburig dorpje moesten (8 km verderop) van waaruit onze postbezorger werkt. We zijn erheen gegaan, het hoofd van de bezorgafdeling was niet aanwezig, of we na een kwartier terug wilden komen. In die tijd hebben we het middeleeuwse kerkje van dit plaatsje, Castelnau de Montmiral, bezocht, mooie wand- en gewelfschilderingen. 

Na het kwartier kwamen we terug op het postkantoortje. Een vrouw van middelbare leeftijd schudde ons de hand,  onze postbezorger, we konden het met haar regelen en hoefden geen afspraak te maken met het hoofd van de afdeling, dat scheelde weer.

We maakten een afspraak voor de volgende dag op ''Les Landes''.

Iets over tweeën kwam ze aanrijden, en ze bekeek samen met ons de situatie. Zij bepaalde de plek waar we tijdelijk onze groene bus konden plaatsen, op drie briques (grote rode geperste bouwstenen met gaten) en één er bovenop  om wegwaaien te voorkomen. 

Wegens reorganisatie van La Poste zou later de definitieve plek bepaald worden.

Ze informeerde nog naar ons, en de reeds aangevangen verbouwing, en vroeg of we nog werklui nodig hadden, dat was inderdaad het geval, ze gaf een naam en telefoonnummer van een klusjesstel, man en vrouw.

We hebben ze gevraagd een offerte te maken voor de dakrenovatie, dit vonden ze een te grote klus, maar ze wisten wel iemand anders. 

 

Als we aan het werk zijn bij ons nieuwe huis, horen we af en toe twee keer toeteren, dat betekent dat er post is en ze heeft die dan al in de bus gedaan. Zo was dat de eerste keer met het geboortekaartje van neef Olivier, zoon van Dirk en Esther (Maarten's broer en schoonzus), wel drie weken na de geboorte, maar als je bedenkt dat heer Olivier ook drie weken te vroeg ter wereld kwam, "tuut, tuut" wat een timing!  

Maandag hoorden we door het lawaai van alle machines heen het claxoneren, we gingen naar buiten, ze was er nog, en gàf ons dit keer de post, ''willen jullie je naam op de brievenbus zetten, voor het geval ik zelf niet bezorg?'', we zullen het doen. Ze vroeg of we nog contact gehad hadden met het klussenstel, we legden uit dat ze het een te groot karwei vonden, maar dat ze een goede tip voor ons hadden, een goede dakman. Hij heeft de opdracht ook gekregen, van de vijf offertes had hij veruit de gunstigste, en hij zal begin februari aanvangen met het dak, "attaquer la toiture".

We hebben ook nog een kalender bij de postmevrouw gekocht, die ze aanbood voor 10, 20, 30 of zelfs 50 euro, het was maar wat je kwijt wilde, en we konden er ook nog over nadenken. We gaven haar € 10, dit vonden we voor deze eenvoudige kalender wel mooi. Er waren verschillende uitvoeringen, zoals met paardenfoto's, poezen, besneeuwde landschappen en zwart wit foto's, de keuze was simpel, we namen natuurlijk die met de poezen,...... geintje, het werd die met zwart wit  foto's van de bekende fotograaf J.Cartier Bresson,met op de voorzijde een fraaie foto van het kanaal Saint Martin in Parijs, waar we ruim twee maanden geleden nog wandelden.

Ze gaf ons ook nog de naam van een electricien door, en wenste ons veel succes met het werk, TUUT, TUUT! dat was lang

 

Gezien: vanuit ons huis; zes reeën waarvan vier reebokken tijdens het eten ook elkaar te grazen namen, met de geweien in elkaar, het zag er nu nog speels uit. Vorige week nog vlinders in de tuin, hagedissen en krekels, nu is het duidelijk winter aan het worden, hoewel we nog bloeiende papaver zagen, rozen en koolzaad en in de tuin op ''Les Landes'' wilde geraniums en ook nog madeliefjes in bloei, "lentekusjes".  Een van de hoogste toppen van de Pyreneen, "pic du midi" (2884 meter) is te zien vanuit onze tuin bij helder weer,  dat was echt een verrassing.

We hebben een "Loir" in huis, dat is een relmuis, een zevenslaper, hij ziet eruit als een kruising tussen een muis en een eekhoorn met een pluimige staart en grote donkere ogen, een leuk beestje, maar het zijn echte herrieschoppers, vandaar het woord rel, en knagen alles kapot, het is een ramp voor je electrische installatie. Hij woonde op een balk in de keuken, we wilden hem vangen, dat raadde iedereen af, gif was de enige oplossing als we problemen wilden voorkomen, dat was wel sneu.

 

Al even geleden, op een zondagmiddag, kwamen we bij ons huis aan, er stond een auto op het erf, we bekeken hem met enige weemoed, een van onze eerste auto's was ook een lelijke eend, een man kwam op ons af lopen, hij was geheel in jagerstenue en droeg een geweer, hij had een doorleefd buitengezicht, met  pretoogjes, alles was oud aan hem, jas, broek, laarzen, de hoed met pluimpje, het geweer èn de deux-chevaux. We begroeten hem en hij wees naar de oude eend, tja een oudje hè?, zo oud zijn jullie nog niet, uit negentien vierenzestig!, we lieten hem in de waan.

Hij vertelde dat hij vaak vanaf dit punt ging jagen en niet met de groep jagers verderop, dat was te veel herrie met al dat schieten en die blaffende honden. Hij schoot eigenlijk niet met z'n geweer maar keek de dieren in de ogen en kon het dan toch niet over zijn hart verkrijgen ze neer te schieten. ''Die prachtige oren van de hazen, en mooie grote ogen van de herten, ja, heel af en toe schiet ik een konijntje". Het blijft wel een fransman. Hij vertelde dat hij een boek had geschreven, en op zoek was naar een uitgever, ''het drukwerk is heel kostbaar, vooral zo'n kleine oplage". 

We tipten, dat drukwerk in Ierland zeer voordelig is, hij zou het op Internet eens uitzoeken.

Hij mag z'n auto hier parkeren als ie aan het "jagen" is, soms komt ie even een praatje maken, geeft ons walnoten, en laat zien hoe hij die zonder ze te kraken heel handig opent met zijn "Laguiole" het mes dat elke jager, visser en plattelander hier bij zich draagt.


Het is voor ons momenteel te hectisch om iedereen persoonlijk een groet en wens te sturen, we danken jullie voor de kaarten en e-mails.

Wij wensen jullie een mooie kerst en alle goeds voor het  nieuwe jaar, en wie weet gaan we elkaar weer zien, op Les Landes of in La Hollande.


Dit was het weer even vanuit het franse leven, au revoir en tot mails,


Pauline en Maarten