Hallo allemaal,

hopelijk met jullie alles OK? 

Sinds de verkiezingen waait de wind hier in Frankrijk van rechts, Sarkozy zelf kreeg de wind  ook nog van voren,  'niet bepaald een scheiding in het midden'.

Zojuist hebben we bij de bouwkundige de vergunningaanvragen ondertekend voor de kleine camping en het sanitair, (de werkzaamheden zijn wel al opgestart); een vierentwintig bladzijde tellend rapport wat achtvoudig ingedient moet worden o.a. bij: de prefectuur, conseil general du Tarn, de brandweer, de gehandicaptenorganisatie, de gemeente en de DDE (bouw en woningtoezicht van de regio). 

Het zijn in totaal 200 copieen waarvan 140 A3 enkelzijdig  en 60 A4 dubbelzijdig gedrukt 

we moesten zonder ons eigen exemplaar en dat van de bouwkundige  samen 96 handtekeningen zetten, het ging erg snel, de laatste handtekening leek niet meer op de eerste, het wordt tijd voor een stempel.

 

We hebben een mooie zomer achter de rug, er is veel gedaan o.a. met medewerking van al het bezoek dat we hebben gehad, veel sloopwerk, zelfs kinderen werkten mee, in Nederland zouden we de ARBOwet zwaar hebben overtreden om nog maar te zwijgen over het kinderwetje van Van Houten.

Kinderen die op school vertellen dat ze in de vakantie luiken geschilderd hebben, veel puin gesjouwd, met kettingzagen en zware drilboren hebben gewerkt, op hoge ladders klimop van eikenbomen hebben verwijderd en dat ze tijdens het graven in de cabine van een grote bulldozer hebben gezeten; 'de juniorwerkvakantie'!!

 

Zoals gezegd in de vorige mail is de dakman zijn belofte nagekomen, en heeft hij met een collega de rioleringsinstallatie en de regenwaterafvoer aangelegd. Dit was een grote klus die ze in zeven dagen hebben geklaard. Zij hebben ook alle leidingen gelegd, dat was aanvankelijk ons werk, maar ze deden het sneller zelf dan dat ze het ons uitgelegd hadden.

Onze jongste gast van de zomer -Danick van vier- vond het prachtig, het werk met al die grote graafmachines, hij liep de hele dag in z'n blootje en stond zo ook uren tijdens het werk voor de bestuurder in de cabine, hij had het super naar z'n zin. Z'n eerste grote liefde ontmoette hij ook hier, ze was dertien, maar dat was voor Danick geen enkel probleem om toch met haar te trouwen. Z'n vader was trots op 'm, "met z'n smaak zit 't wel goed"!

 

Op het ogenblik wordt er aan het zwembad gewerkt. Van de zeven bedrijven die we hiervoor benaderd hebben, had dit bedrijf de beste condities met betrekking tot prijs/kwaliteit, het systeem dat zijn oorsprong heeft in de vliegtuig- en autoindustrie en de ervaring van meer dan dertig jaar. Het is een familiebedrijfje van een vader en drie zonen. De vader is een joviale man van tegen de zestig die veel Engelsen en Nederlanders kent, hij spreekt de namen dan met een bijzonder accent uit, " Vàààn dêrr Waaansuum" of " Maac Mielààn". Maarten z'n achternaam wordt  "Verraaije" dit betekend hier bij de puinstortplaats; oud ijzer(Ferraille). 

De jongste zoon is een stille die de boekhouding doet, we worden telkens door de vader met trots voorgesteld aan de volgende zoon. De middelste zoon, is net als zijn broer erg bescheiden, hij doet het precisiewerk op de locatie, en de oudste zoon, de stilste en als enige met een fors postuur, zit de hele dag, in een fel gekleurd trainigspak, op een kleine graafmachine. Ze doen rustig hun werk. Dat is wel even anders dan in Zuid Afrika, vernamen wij uit een verslag van vrienden, over de bouw van hun zwembad; er wordt daar veel gepraat en nog meer gelachen, en de cola is niet aan te slepen. Als we hier de jongens wat te drinken aanbieden dan is het een bescheiden: " non merci, ça va!".

 

De eerste zwembadbouwer die we bezochten was er een in Albi, we woonden in die tijd nog op Domaine du Cèdre ( het vakantiepark in Rivières ).

Voor het provencaals aandoende gebouw waren verspreidt wat zwembaden ingegraven, azuurblauwe borrelende bassins, met kronkelende witte slangen erin waaraan onderwaterstofzuigers hun werk deden, betegelde lichtgele terrassen afgezet met romaanse palissades, rondom palmen, olijfbomen en fel paars bloeiende oleanders. Verderop vlak voor het gebouw stonden grote glanzende auto's van duitste makelij.

Binnengekomen kwamen we in de showroom, er stonden zwembadaccesoires opgesteld. Een jonge goedgebruinde man met een snelle zonnebril in het haar begeleide ons naar boven, klopte op een deur en liet ons binnen. De directeur, weer een gebruind gezicht met een grote grijns, glimmend zwart achterover gekamd haar met daaronder een wit overhemd, een zwarte leren broek en puntschoenen. Hij vroeg ons wat 'ie voor ons kon betekenen. Terwijl wij vertelden maakte hij notities en raakte hij steeds enthousiaster. We zouden een week later langs kunnen komen om de studie en de offerte te krijgen. Op de valreep bood hij ons twee kaartjes aan voor het concert van Johnny Halliday, dat week-end in Albi, we sloegen de uitnodiging af. We waren hier tenslotte niet op "Holliday". Een week later zaten we weer rond de tafel. Hij legde ons een rapport voor; het was gebrocheerd en in kleurcopien uitgevoerd, de voorkant liet een zeer groot zwembad zien in grillige vorm omzoomd door een terras vol ligbedden met parasols. De hoofdtitel van het rapport was: "piscine collectieve" - " Domaine du Cèdre", we keken elkaar even aan, hmm....

Hij vervolgde, bladzijde één, client: DOMAINE DU CEDRE. Het drieentwintig pagina tellende rapport vermelde op bladzijde 21 het totale kostenplaatje: € 162.826,- TTC, dus inclusief BTW, dat was nog eens een meevallertje! We hebben beleeft afscheid genomen en zijn gierend, ook van het lachen, weggereden. Hun glimmende wagenpark in een wolk van stof achter ons latend.

 

We hebben onze eerste borrel bij de buren gedronken; hun zelf geproduceerde droge witte wijn smaakte bijzonder goed. Ze hebben een semi-ecologische wijnboerderij, dat betekend dat ze met de hand oogsten, ze laten verschillende bloemen en kruiden tussen de wijnstokken staan om de bodem vitaal te houden en ze gebruiken zo min mogelijk landbouwgif. De buren zijn van onze leeftijd en hebben vier zonen, tussen de acht en vijftien jaar oud, bijzonder aardige mensen, binnenkort gaan we bij ze eten.

Ook hebben we tijdens een wandeling met Piet en Ine Janmaat een oudere dame ontmoet, een buurvrouw van verderop. Ze was in haar moestuin tegenover haar huis bezig de sla voor het middagmaal te oogsten. We maakten een praatje, ze woonden hier al 55 jaar en was blij dat 'Les Landes' weer bewoond werd. Ze vroeg ons of we van sla hielden, en we kregen de twee kroppen, "als jullie de volgende keer weer langskomen, even dag komen zeggen hè?!" we beloofden het. Het was heerlijke sla, de tweede krop aten we pas een week later en was nog steeds vers.

 

Het probleem met de communale weg is nog niet opgelost, we hebben advies ingewonnen bij een gepensioneerde jurist die gratis adviseert bij kadastrale geschillen. Hij kon niet veel voor ons betekenen omdat dit geen civielrechtelijke zaak is want de weg is van de gemeente, wel zal hij een gesprek hebben met onze burgemeester om te kijken of we alle partijen om de tafel kunnen krijgen om tot een oplossing te komen. We hebben goede hoop.

 

Gezien:

Een veldmuis die geprobeerd heeft een pas gestortte betonvloer over te steken, na een paar meter werd het 'wadlopen' te zwaar en bleef het beestje vastzitten in de specie, hij zit half weggezakt in het beton. We zagen het pas drie weken later toen we op de vloer mochten, we moeten het beestje nog weghalen, geen leuk karweitje.

Na het omvertrekken met een touw aan de trekhaak van de Berlingo van een oude betonnen electriciteitspaal, vonden we in het gat de schuilplaats van een Hazelworm, het lijkt op een slang en kan 50 cm lang worden, hij vluchtte weg. 

Het lijkt erop dat alle Loirs/zevenslapers zijn omgekomen of aan hun winterslaap van zeven maanden zijn begonnen. 

Er stak vlak voor de auto een groot hert over, dat waarschijnlijk aan de jagers probeerde te ontsnappen, want het jachtseizoen is weer geopend. Vanuit onze tuin zien we ook weer herten, reeën, en de jagers met hun honden. Eerst zien we het wild, even later de blaffende en kwispelende honden met hun neus het spoor zoekend en dan de jagers, hun geweer in de aanslag het veld strategisch doorkruisen, en dan de schoten. Je moet oppassen bij het ophangen van de was, zo tussen de bomen.

Ook verbleef er in de kleinste grange (stal) een dwaalgast, een grote witte sneeuwuil die 's avonds uitvloog om niet wadlopende muizen te vangen. 

 

 Uiteindelijk hebben we zelf het hoge gras gemaaid met een geleende motortrimmer en daarna onze eigen zitmaaier gebruikt, op de hoogste stand met halve banen begonnen en daarna de maaihoogte steeds lager ingesteld, veel veldmuizen en een grote felgroene smaragdhagedis vluchtte weg.

Het is de laatste dagen fris voor de tijd van het jaar, gelukkig hebben we samen met Alain en de dakman de twee houtkachels kunnen installeren. 

Momenteel genieten we van de warmte van een antiek frans eikenhouten lits-jumeaux, niet dat we erin liggen, maar het bed ligt in mootjes gehakt in het haardvuur.

We hebben veel oud hout, zoals de oude eiken trap, restanten vloerdelen, balken die her en der verspreidt lagen klein gemaakt om op te stoken. 

Om de winter door te komen hebben we ruim twee kuub hout extra laten komen. 

Het hoort nu bij ons ochtendritueel; de haard schoonmaken, hout halen met de kruiwagen uit de duiventoren waar het ligt opgeslagen, en klaarleggen voor de avond, heel wat anders dan een verwarmingsinstallatie die 's morgens automatisch aanslaat terwijl je jezelf nog eens omdraaid.

 

Overal zie je hier aankondigen en uitnodigingen om binnenkort de Gaillac Primeur te proeven, er worden dan feestavonden georganiseerd waarbij de eerste jonge wijn wordt geschonken.

Begin jaren negentig kregen we een uitnodiging voor een groot feest ter gelegenheid van de Beaujolais Primeur. Het was in een dorp even buiten Lille in het noorden van Frankrijk. 

We waren uitgenodigd via een vriendin en mochten ook nog anderen meenemen als we wilden. Er gingen nog wat enthousiastelingen uit Nederland mee. 

Het feest was in een zaal waar lange gedekte tafels stonden, aan een groot spit draaide een zwijn met een sinaasappel in z'n bek, verder stonden er houten tonnen opgesteld met kraantjes waar naar behoefte de Primeur uit getapt kon worden. In de zaal die blauw stond van de rook -zo was dat in die tijd- werd door de ongeveer 150 gasten druk gepraat en veel gelachen tijdens het Bourgondische diner. Even voor het dessert werd door onze franse vriendin, die tevens het feest organiseerde, gevraagd of wij, de Hollanders, ook een bijdrage wilden leveren aan de feestvreugde door mee te doen aan een act. Het was een optreden voor vier mannen, een van onze nederlandse vrienden Otto, en ik, Maarten, werden gevraagd. Er waren ook twee franse jongens die meededen. In het kort werd uitgelegd wat de bedoeling was; we moesten ons in een ruimte onder het toneel verkleden en dan zouden we een Italiaanse act van TV moeten doen, Otto en ik keken elkaar aan; hmmm?! het zei ons helemaal niets, we stemden in. 

Het dessert liet ons even koud, we moesten ons geestelijk voorbereiden op wat zou komen. We tapten ons wat moed in. 

We werden aangekondigd met speciale dank aan 'les Hollandais' die mee wilden doen aan de act. Het leek een soort wedstrijd, we moesten sprinten naar de kleedkamer om de beste kleding en attributen te kunnen bemachtigen, werd ons uitgelegd: UN, DEUX, TROIS, ALLEZ!!!!!!! de twee franse jongens waren sneller in de kleedkamer. Toen Otto en ik binnenkwamen stonden ze al in een bak te graaien en zichzelf BH's voor te houden, we schrokken even, maar wisten dat we niet terug konden, het zou een afgang zijn met zo'n volle zaal wild enthousiaste mensen. We haalden diep adem en doken ook in de bak; pruiken, pums met naaldhakken, babydolls, rumpertjes, jarretels en alles wat de laatste tien jaar vrouwenondermode was geweest lag er. De twee fransen vochten om een grote zwarte BH, die ze uit elkaar trokken, zodat ze plotseling allebei met een soort vooroorlogse pilotenhelm in hun hand stonden. Ze graaiden verder. 

Otto en ik, inmiddels weer uitgeademd, verkleedden ons. Otto zag er als vrouw niet onaardig uit, wel groot en iets te dik opgemaakt en veel haar tussen de cups. Ikzelf had een minirok aan, een klein vleeskleurig BHtje, dat je net zo goed als brilletje voor onder de hoogtezon kon  gebruiken, en als letterlijk topstuk had ik een grote krullerige blonde pruik gevonden -om niet herkend te worden- . 

Ik stond op het punt een gat in m'n hand te boren toen de muziek begon en we op moesten komen. We wensten elkaar geen succes, dat is 'not done' op het toneel, het enige professionele van dat moment. 

We kwamen op; een luid gejuich, geklap en gefluit overstemde de muziek. We moesten nu goed kijken wat de twee jongens deden; ze maakten revue-achtige danspassen op de Italiaanse showmuziek. Wij probeerden zo sexy mogelijk te acteren, wetend hoe je eruit zag viel dat niet mee. Otto zwaaide sierlijk met een lange donsen stola en we bliezen met onze zeer dik opgemaakte lippen, al dansend op onze hoge hakken, luchtzoenen naar het joelende publiek. Aan het eind van de muziek sprongen we van het podium de zaal in en zoenden we de eerste mannen die we tegenkwamen vol op het gezicht, tot grote hilariteit van het andere publiek. Die mannen zouden er 's nachts voor de spiegel wel achter zijn gekomen hoe ze er de verdere avond bij hebben gezeten, wij hadden onze stempel gezet, letterlijk en figuurlijk. We kregen als dank, een staande ovatie en een fles Beaujolais. We spoedden ons naar de kleedkamer, de primeur was een succes!

 

We wensen jullie een gezellige wintertijd en fijne feestdagen!

Dit was het weer even uit het nu frisse franse buitenleven

au revoir,


Pauline en Maarten