Hallo allemaal,

Zo, die gemeenteraadsverkiezingen bij jullie, die gaan niet ongemerkt voorbij, zelfs de Koningin komt ervoor terug van vakantie.

Echt weer een ouderwetse winter, zelfs hier al twee sneeuwperiodes gehad, het brandhout is niet aan te slepen.
Men went hier nog steeds niet aan winterse omstandigheden op de weg. In de supermarkt hier veertien kilometer vandaan vertelde we de caissière dat we onderweg wel drie auto’s in de berm of in het talud hadden zien liggen. ‘Oh’, dat was nog niets, zij kwam uit Albi, vijftien kilometer rijden, en had er zeker acht op hun kant of ondersteboven langs de weg zien liggen.

“Schapen, scheer je weg!”
De Telegraaf melde dat bij Dokkum tientallen schapen via het bevroren ijs (je leest het goed, bevroren ijs) hun weide hebben verlaten en “banjeren sindsdien vrolijk over de weg. De politie is gealarmeerd en probeert de dieren weer te vangen, maar dat is lastig omdat ze de hele tijd van de ene weghelft naar de andere rennen” (dit verzin je niet). “De ANWB waarschuwt automobilisten op de N361 met klem uit te kijken voor de diertjes” (hoe groot zijn ze dan?)

Twee vergunningen zijn rond; de raamopeningen van de gîtes kunnen gemaakt worden.
Dit is vreemd gegaan; we kregen geen vergunning voor het maken van gîtes, omdat we wonen in een zone NC (non constructible). We hebben in een eerdere mail uitgelegd dat er een wetswijziging had plaatsgevonden en daardoor de mogelijkheid om gîtes te maken en een kleine camping te creëren er niet meer was.
In een gesprek met de burgemeester werd ons aangeraden om eerst een vergunning aan te vragen voor raam- en deuropeningen, met als reden gebrek aan daglichttoetreding in de betreffende ruimten, en als die vergunning verleend is kan je verder doen wat je wilt met het interieur, ook gîtes dus. En zo is het gegaan, nu kunnen we verder bouwen aan de appartementen.
Ook is er nu vergunning voor een overdekt terras bij de sauna op de zuidkant.

 

We hebben de afgelopen maanden weer verschillende werkzaamheden verricht: het dak van de toekomstige studioruimte geïsoleerd, van een regelwerk voorzien en met gipsplaten afgewerkt, waarna de schroefgaten en naden gevuld en het geheel met plafondverf gewit, de nog zichtbare dakspanten zijn grijs gelakt.
Het effect van de isolatie is heel goed merkbaar, en het dak van de grote ruimte ernaast willen we ook op deze manier isoleren en afwerken. We hebben twee jaar geleden een partij isolatiemateriaal in de aanbieding aangeschaft voor het totale dak.
In de studioruimte hebben we alle elektra geïnstalleerd, en hoofdverlichting aangebracht.
Al het hogere werk moet vanaf onze onhandige franse Brico rolsteiger gebeuren. Omdat zich een dakspant in het midden van de ruimte bevindt moeten de wielen er iedere keer af en de steiger onder de balk doorgeschoven worden, wat een geluid maakt nog erger dan een nagel over een schoolbord.

Dan de wielen er weer onder en het veiligheidshek van het bovenste plateau opnieuw weer opbouwen, dus nog een heel gedoe al met al.

 

Momenteel leggen we de laatste hand aan de studioruimte, het is nog wel wat werk; de zijmuren worden gestuukt door ons, dit is een oppervlak van ca 150 m2. Eerst hebben we uitlijnbanen gemaakt van gips -een soort geleiders- en na droging daarvan vullen we de tussenruimten op om vervolgens met een aluminium-rij het overtollige gips ervan af te rakelen, waarna we dit bijwerken met een plakspaan en als laatste met een natte, vlakke spons het oppervlak egaliseren. Het klinkt heel eenvoudig en dat is het ook wel, alleen is het heel veel en zwaar werk, vooral op de steiger op vijf meter hoogte.
Doordat er nog geen tapijt of gordijnen in de ruimte zijn, is de akoestiek erg slecht, ongeveer zoals in een kerk, alles weerklinkt, we laten af en toe de psalmen flink galmen.
Als laatste moet de vloer nog betegeld worden, ook dit gaan we zelf doen, volgende week worden de tegels gebracht.
De achterwand is reeds gestuukt door de stukadoor uit ons dorp, perfect glad om ook op te kunnen projecteren. Voor de zijwanden die we dus zelf doen wilden we zijn steigermateriaal lenen, maar hij had het toevallig de volgende dag weer nodig, een opdracht had plotseling veel haast gekregen; in een gehucht hier in de buurt moest een plafond in een kerkje gestuukt worden want de duiven hadden een gat in het gewelf ontdekt en konden zo binnen komen, waardoor Christus aan het kruis steeds verder onder gepoept werd.

Tussen kerst en Nieuwjaar hebben we samen met vrienden uit Nederland de grote bedrijfssauna opgebouwd, dit was een hele klus met een zeer onduidelijke franse handleiding, maar we zijn er dankzij het geduld en technisch inzicht van Ingrid en Marise uitgekomen. (zo, die komen vast nog een keer klussen!)
Er is een raam in de duiventoren geplaatst en twee buitendeuren bij het sanitair en de sauna.

 

Gezien:
Een ree onder de waslijn rustig grazend met soms een waakzaam moment.
Laatste duiven in de duiventoren voordat we er een vloer/plafond in maakten en de gaten bovenin dicht hebben gestopt.
Een haas ligt aan flarden in de paardenstal, naar de doodsoorzaak en ware toedracht van dit drama tasten wij nog in het duister. We hebben nog geen moed verzameld om alle losse onderdelen af te voeren.
Vier herten die ons aan bleven kijken, en weg renden toen ze dachten dat onze camera een geweer was.
Europese boomkikker, die normaal gesproken zijn kleur aanpast aan die van de ondergrond, maar de natuur heeft niet voorzien in een blauwgrijze voordeur.
De film AVATAR in 3D in de super nieuwe cinema van Gaillac, heel spectaculair.

Net als wijzelf heeft ons gereedschap soms ook te lijden onder het harde werken, vorige week tijdens het zagen van hout, maakte de inkortzaag plotseling een ratelend geluid waarbij er vuurwerk uit de motor spoot en er een scherpe brandlucht ontstond, de vonkenregen hield op toen de stop in de meterkast doorsloeg.
Dat was pech, er moest dus een nieuwe zaag komen. Voor de zekerheid het boekje erbij gepakt, hieruit bleek dat er 36 maanden fabrieksgarantie was gegeven, dat klonk als een meevaller, want zo lang hadden we het apparaat nog niet.
Voorwaarden waren wel: regelmatig smeren van de bewegende delen, en het was niet als zodanig omschreven, maar toch zeker niet de bedoeling om er hele boomstammen mee door te zagen.
Met de kassabon en het apparaat naar Toulouse (Castorama) getogen, hier bleek dat de bon niet van het juiste apparaat was, we hadden rond die tijd ook een zaagtafel aangeschaft.
De volgende ochtend terug met de goede factuur. De machine was destijds een aanbieding; 169 euro, de normale prijs was 200 euro. Een zelfde machine was niet meer leverbaar, er was wel een verbeterde opvolger voor 229 euro.
Het euvel viel inderdaad onder de garantie, bij de test werd wederom vuurwerk, stank en geluidsoverlast geconstateerd. De bouwmarktmedewerkster, die duidelijk met het verkeerde been uit bed was gestapt en ons nogal snauwerig te woord stond, kon ons een tegoedbon geven van 169 euro.
Dat vonden wij geen redelijk voorstel omdat we hiermee geen vervanging konden aanschaffen. Het apparaat was destijds 200 euro waard en die tijdelijke aanbieding was ons voordeel, dit zou hiermee ongedaan gemaakt worden.
Zij hield voet bij stuk, ‘ik kan u toch niet meer geld geven dan u heeft betaald destijds!?’
Wij vroegen om het hoofd van de afdeling. Hij hoorde ons aan, terwijl de medewerkster zich met verbeten gezicht de zaak uit handen liet nemen. De chef begreep dat wij ook voet bij stuk hielden en principieel ons de korting van destijds niet af wilde laten nemen. Hij verdween en kwam even later terug met het voorstel om 15% korting op het nieuwe apparaat te geven en een tegoedbon van 169 euro. Wij gingen akkoord en kochten dus voor 26 euro een nieuwe zaagmachine.

We namen afscheid van de oude machine waarvan de beschermkap het half tandenloze zaagblad verborgen hield. We zullen z’n nieuwe broertje minder bloot stellen aan huiselijk geweld.

Huiselijk geweld, rare woordcombinatie eigenlijk, je krijgt er haast zin in; knus, Hollands, oergezellig, ambachtelijk, Unox…… ja lekker deze rookworst is huiselijk geweld, mmmmmmmmmm!

 

Wat ook erg lekker is en we misten, zijn Hollandse kroketten, we hebben een goed recept van internet gehaald en zijn zelf aan de slag gegaan. Het was een hoop werk maar zeker de moeite waard, het zijn uiteindelijk bitterballen en kroketten geworden, en alles wat er tussenin zit qua vorm, een soort gefrituurde morse-seinen. We hebben een groot deel ingevroren zodat we af en toe een oer Hollandse lunch beleven. We eten ze in plaats van met mosterd met ‘condiment’, want wat in Nederland franse mosterd heet bestaat hier niet, maar ‘condiment’ lijkt daar nog het meest op.

Oudejaarsdag stonden we buiten in het zonnetje oliebollen te bakken.
De jaarwisseling vierden we met onze visite. Op nieuwjaarsdag, kwamen ook de buren met drie van hun vier zonen het glas heffen en natuurlijk met de zelfgemaakte oliebollen erbij, die de jongens, net als vorig jaar, weer ‘super bon!’ vonden.

Nogmaals over eten gesproken: in ons dorp heeft ruim 66% van de restaurants een Michelin-ster, Cahuzac telt drie restaurants.

 

Das-grappig,
In 1667, de tijd van Louis XIV, is er een apart regiment ‘Royal Cravates’ vernoemd naar de Kroaten.
Kroatië is het vaderland van de stropdas. De ‘Kravat’ werd in de zeventiende eeuw als mode detail verspreid door Kroatische soldaten.
De Parijzenaars namen het nieuwe modevoorwerp, de stropdas, die (à la Croate) – op de Kroatische wijze – gedragen werd over. In het franse woord voor stropdas ‘cravate’ is de oorsprong te herkennen.

We hebben jullie al eens geschreven over de jager die hier z’n oude eend parkeerde om in de omgeving te jagen.
Eind November kwamen we hem weer tegen en maakten een praatje. Hij vertelde dat zijn boek was uitgegeven en het een groot succes was, en hij kwam een week erna om een exemplaar te brengen, gesigneerd en al. Het boek heet ‘Des lièvres et des hommes’, het is een roman en speelt zich af hier in de Tarn.
Op internet zien we dat hij meerdere boeken heeft geschreven en de site veel bezocht wordt.
Hij is geen schietgrage jager, hij observeert meer.

De lente is hier in aantocht, de mimosa begint te bloeien, madeliefjes –marguerite des prés of pâquerette wat waarschijnlijk duid op de paastijd waarin ze bloeien, laten hun kopjes zien.
In Nederland worden ze ook wel lentekusjes genoemd, onze kassavriendin vond dat heel mooi klinken; bisous de printemps.

We horen het vrolijke geluid van de veldleeuweriken, graspiepers en heggemussen. Hommels brommen door de lucht en de muggen dansen in de warme zonnestralen.


Dit was het weer even uit het franse Brico-leven.

Au revoir,
Pauline en Maarten