Hallo allemaal,


Hoe gaat het ermee?
We hoorden een verslag op de radio van de opening van de Altzheimertuin in Haren, de verslaggever vroeg aan een van de toekomstige gebruikers; “wat vind u van de tuin?” waarop zij antwoordde: “ zo mooi, zo mooi, onvergetelijk!!”.

De zomer is nu echt voorbij en de kou is plotseling ingetreden. Het was een mooie zomer, lekker weer en veel gezellig bezoek. Het zwembad gaf heerlijke verkoeling en de buurjongens kwamen ook regelmatig een duik nemen, zelfs de franse ambassadeur in India heeft hier een duik genomen, hij was hier met zijn man en geadopteerde zoontje samen met zijn schoonzus Astrid, onze bevriende buurvrouw. Terwijl zij zich laafden in het zwembad stonden wij ons in het zweet te werken op de steiger, pas toen de hele delegatie weer vertrokken was en de zon al bijna van het terras verdwenen, sprongen wij er ook nog even in, daarna lekker op het ‘achterterras’ een aperitief in de laatste zonnestralen.

De werkzaamheden zijn op verschillende fronten doorgegaan; we zijn bezig het dak van de grote ‘grange’ aan de binnenkant van isolatiemateriaal en gipsplaten te voorzien, deze grote klus is bijna geklaard. Ook zijn de muren in het sanitairblok geverfd en zijn er tussen/klapdeuren gemaakt om het sanitair en de sauna van de grote ruimte af te scheiden. 

Het onderhoud van het terrein is ook altijd een terugkerende bezigheid. Gelukkig hebben we bij al deze werkzaamheden hulp gehad van vrienden en familie.
Wat het ‘studiowerk’ betreft hebben we aan onze eigen acquisitie gewerkt; een logo, visitekaartjes en briefpapier gemaakt. Ook al wat portretopdrachten gedaan. We zijn naar bedrijven en instellingen geweest om onszelf voor te stellen en kaartjes achter te laten.
We hebben er zin in en gaan door met acquireren.

 

Ook is het winterritueel weer begonnen. Om de houtkachel te stoken; met de aanhanger hout halen bij onze houtman in ‘de heuvels’, de grootste blokken klieven en inkorten.
’s Morgens de as uit de houtkachel zuigen en schoonmaken, met de kruiwagen hout halen uit de toren, het hout aanvullen naast de kachel en in de kachel aanmaakhout en kranten klaarleggen voor de avond.

 

We zagen op Internet een mooie aanbieding van brandhout, het was niet duur en het bezorgen was gratis in heel Frankrijk.
We stuurden een e-mail –er stond geen telefoonnummer vermeld- en vroegen om meer informatie. Al snel kwam er een mail terug met een bestelmogelijkheid en een vreemd lang telefoonnummer. Na dit formuliertje ingevuld te hebben, zelfs de leeftijd werd gevraagd, stuurden we het on-line terug.
Enige tijd later ging de telefoon. Het was Hervé van het hout, of ik even terug wilde bellen.
Dat deed ik; slechte verbinding, een hoop herrie op de achtergrond van zagen en timmeren.
De man aan de lijn, duidelijk een Afrikaan, legde uit hoe de bestelling afgehandeld zou worden. De volgende ochtend vòòr negen uur moest ik op het postkantoor een mandaat via Western-Union laten maken.

Zodra ik dat had gedaan moest ik dit reçu scannen, mailen en hem terug bellen om te vertellen dat het mandaat geregeld was, dan zou de chauffeur gaan rijden en het hout komen afleveren.

De volgende dag op het postkantoortje in het dorp, het was pas om half tien open, overhandigde ik de uitgeprinte mandaataanvraag aan de dame achter het loket en vroeg of ze dit mandaat kon regelen. Ze keek ernaar en trok haar wenkbrauwen op, “kent u deze persoon in Benin?”
“Nee, maar de houtleverancier vroeg om het zo te regelen”. “U moet oppassen, een dergelijk mandaat is alleen bedoeld om familie, vrienden of andere bekenden in het buitenland te helpen wanneer men bestolen is of anderzijds in geldproblemen is gekomen”. “Binnen Frankrijk is dit niet de gebruikelijke manier van betalen, alle franse postagentschappen zijn gewaarschuwd omdat criminelen zonder levering van het product op deze manier direct over het geld kunnen beschikken en het is niet meer terug te vorderen”. U moet het verder zelf weten maar u bent gewaarschuwd, overigens dit postkantoor is te klein om dit mandaat te verstrekken, dan zou u naar Gaillac moeten.”
Onverrichter zaken thuisgekomen ging de telefoon, wederom gekraak uit Afrika, of het geld al was overgemaakt? “Nee, ons postkantoortje kan het mandaat niet verstrekken, ik wil de bestelling annuleren”. Het was heel even stil, vermoedelijk vanwege de kosten –bellen vanuit Afrika naar Frankrijk is duur- “pas de soucis, ik zal de chauffeur inlichten” en hij verbrak de verbinding.

Hoe zou dat gegaan zijn? De nepadvertentie (met foto’s van blanke mannen bij ‘de’ houtvesterij) op internet gezet en dan maar wachten, op het Afrikaanse dorpsplein in de schaduw van een golfplaten afdak in het tumult van spelende kinderen en kakelende kippen. Af en toe voor tien centime internetten op het postkantoortje aan de overkant van het pleintje om de mail te checken, “Ha, een bestelling, bijna negentig euro ‘verdient’. Hij belt de klant en overschreeuwd in de herrie van de lokale hangplek of de klant even terug wil bellen. Gewichtig wachtend met z’n gouden ketting en z’n gerecycleerde mobieltje. “ja, alo bent u daar?” hij ratelt zijn verhaal af en herhaald het steeds weer met tussendoor regelmatig: “pas de soucis” het komt helemaal goed”.
Naar postkantoor, mandaataanvraag naar de klant terugmailen, en alles komt goed. De volgende dag om elf uur naar de klant bellen en vragen of het mandaat geregeld is. De verbinding werkt niet hm, een kwartier later wordt er wel opgenomen. “en heeft u het reçu? …………het lukt niet op uw postkantoor? Uw wilt de bestelling annuleren?”……………. OK, ….ik zal de chauffeur inlichten” en toetst met z’n duim de verbinding weg.
Weg drie maandsalarissen.
Z’n portable riedelt…………Alo?

 

Gezien:
Alle zwaluwen waren één oktober plotseling verdwenen, drie oktober zagen we er nog een, zo zie je maar; één zwaluw maakt nog geen zomer.
Kleine strandlopers, op doorreis naar het zuiden, die op de rand van het zwembadafdekzeil heen en weer liepen om te fourageren.
De Hop, wel gehoord maar dit jaar niet gezien.
Groene spechten, een stelletje, heeft bij ons een boom uitgezocht, ruim voor de Kerst.
Twee Valken en twee steenuilen hebben zich in het duiventorengedeelte gevestigd. De duiven, sinds kort niet meer gezien.


Vandaag leek het wel voorjaar; 18°C in de schaduw en zelfs 42° in de zon, we hebben buiten geluncht, heerlijk! Ook de vogels, hagedissen en krekels kwamen weer even druk doen.
Maar de weersvooruitzichten zijn een stuk kouder; circa 8°C en nachtvorst. De winter moet nog beginnen en de echte lente laat nog even op zich wachten.


Dit was het weer even uit het soms bedrieglijke franse leven. Au revoir!
Pauline en Maarten

http://photo.ateliersleslandes.com