Hallo allemaal,


De winter is weer voorbij, de lente is gearriveerd. Het was een koude decembermaand, we hebben drie keer sneeuw gehad, waarvan twee keer een flink pak.
Half januari was het rond 17°C de lente leek begonnen, maar helaas won de winter weer terrein en hebben we nog een paar graden vorst gehad.

 

Op de Nederlandse radio hoorden we tegen de feestdagen de ‘wakkerdier’ spotjes tegen het nuttigen van ‘foie gras’ (vette lever van de gans of eend), op de franse radio daarentegen werd er advies gegeven waar op te letten bij het kopen van foie gras, de kwaliteit dus. De fransen zijn zeer traditioneel, zo zal het nuttigen van foie gras, net als het jagen op wild, niet snel verdwijnen.

Het isoleren van het dak in de grote ‘grange’ is voltooid, het was een enorme klus, vooral door de hoogte op de steiger. We zijn momenteel bezig een keuken te bouwen in deze ruimte, ten behoeve van de catering voor kleine seminars en andere activiteiten.
Grote gaten in de natuurstenen muren hebben we opgevuld en de grootste muur hebben we gevoegd, het was ook weer een flinke klus maar het resultaat is heel fraai geworden.

We hebben op het terrein honderd nog kleine coniferen geplant, vooral aan de rand van het terrein met de eiken, waar de kleine camping komt.

 

Wat betreft de camping; op de gemeentelijke nieuwjaarsborrel spraken we de burgemeester, we hadden hem de dag daarvoor al ontmoet in de grote Leclerc supermarche, waar hij de borrelhapjes inkocht en ook de grote kerstster (plant) in zijn winkelwagentje, sierde later het gemeentelijk nieuwjaarsbuffet.

We hadden het over onze plannen wat betreft de kleine camping ‘aire naturelle’ (natuurcamping met beperkt aantal plaatsen), hij adviseerde ons snel een brief te schrijven waarin we onze plannen uiteenzetten, dan zou dit nog meegenomen kunnen worden in een vergadering over het nieuwe bestemmingsplan, van het ‘communauté de communes’ (vereniging van elf gemeenten van dit kanton) twee weken later.
Vlak na die vergadering waren we voor iets anders op de ‘Mairie’ , de secretaris kwam met een grote glimlach op ons af en zei ‘het gaat door hoor, de camping mag er komen!’

Dat was een goed bericht.
Enige tijd later ontvingen we bericht van deze organisatie, waarin ze inderdaad aangaven welwillend te staan tegenover onze plannen. We hadden de keuze uit twee soorten campings: de camping ‘déclaré’ (eenvoudige formaliteit bij de gemeente maar niet meer dan zes tenten en/of caravans en maximaal twintig personen) of de camping ‘aire naturelle’ (maximaal 25 campeerplekken en geen limiet aan het aantal personen)

Deze laatste wilden we aanvragen. Het leek dus nu slechts een formaliteit te zijn om de vergunning te verkrijgen, niets bleek minder waar. Wij hadden nog een aantal vragen, dus maakten we een afspraak met de coördinator.
Dat een eerdere aanvraag van ons afgewezen is, was voor haar een verrassing, ze begreep niet waarom, en zou deze vraag bij de betreffende autoriteit ( DDT Direction Departementale des Territoires, vergelijkbaar met Provinciale staten) neerleggen.
Een paar dagen later werden we door haar gebeld met het bericht dat onze aanvraag opnieuw zou worden afgewezen omdat we in een zone N.C. (non constructible) wonen, niet dat we iets zouden gaan bouwen maar een camping valt onder dit regime. Over twee jaar na de wijziging van het bestemmingsplan zal het geen probleem zijn.
Aangezien wij niet zo lang willen wachten gaan we kijken of de camping déclaré wel een mogelijkheid is, deze aanvraag ligt nu bij de gemeente en terwijl dit vroeger niet hoefde, ook bij de DDT, dus weer een zwaardere procedure!! Als we binnen een maand na dagtekening geen tegenbericht krijgen, dan kan de kleine camping open.
Tijdens ons gesprek met de coördinator merkte ze ‘en passant’ nog even op dat er ook een vergunningaanvraag gedaan moest worden voor de grote zaal, omdat deze nu een publieksfunctie krijgt, een dik pak formulieren om in te vullen samen met een bevoegd brandweercommandant.
We hopen dat dit niet weer allerlei hoge eisen inhoud. We weten al dat het verplicht is om de ruimte toegankelijk te hebben voor gehandicapten.
Het leek even makkelijk te verlopen maar de franse bureaucratie wordt met de dag ingewikkelder.

 

Gehoord:

De franse taal bevat veel lange woorden en daarom worden er tegenwoordig vaak afkortingen gebruikt uit het ‘argot’ (bargoens, oorspronkelijk dieven en zwerverstaal)), hier wat voorbeelden: ‘bon ap’ (bon appetit), ‘bon aprem’ (bon après midi) ‘ bon anniv’ (bon anniversaire), ‘impec’ (impeccable), ‘apéro’ (apéritif)

Onlangs hebben we de buren hier weer te eten gehad, Astrid, Olivier en drie van hun vier zonen. We wilden een Hollandse specialiteit bereiden, maar aangezien hier geen boerenkool met rookworst te krijgen is, hebben we voor een Indische maaltijd gekozen. Saté hoort hier natuurlijk echt bij, maar satéstokjes zijn in de winter niet te vinden, zomers wel vanwege de BBQ-tijd. Pauline d’r ouders waren bereidt de stokjes op te sturen, we hadden nog een week de tijd. Op de dag van het etentje kwam het pakje aan, met stempels en al van de douane; het was geopend; ‘wapenzending’, gevaarlijk scherpe mini speren!?

 

Gezien:

De eerste boerenzwaluwen, luid jubelend bij het terugzien van hun bekende drinkplek, ons zwembad. De Hop in de kastanjeboom. Twee koolmezen hebben sinds kort, voor het eerst sinds vier jaar, hun intrek genomen in onze vrijhangende vogelvilla.
Twee steenuilen vliegen iedere avond tegen de schemering en dan horen we hun schriele krijs.
En het valkennest – het gat in de gevel – is weer bewoond.
Een hele grote spin (zie foto) die slome wintervliegen in zijn web probeert te verschalken.

Zo nu een dan kijken we televisie, ook naar BVN tv ( het beste van Vlaanderen en Nederland via de schotel). Er wordt geen rekening meer gehouden met het bijna vierkante formaat van ons beeldscherm, waardoor we van veel uitzendingen links en rechts een stuk missen, zo verdwijnt de weerman zo nu en dan, druk gesticulerend buiten beeld en in andere programma’s horen we meer stemmen dan mensen die we zien, ook van de ondertiteling zien we maar het middelste deel van de zin.
Op de franse zenders zijn hier geen problemen mee omdat er waarschijnlijk nog veel fransen zijn met net zo’n antieke beeldbuis als wij.

 

Even in NL geweest:

We schreven in ons vorig verslag dat we geprobeerd hebben onze paspoorten te verlengen, in Toulouse was dat toen niet mogelijk en in Nederland zelf, lastig omdat ons verblijf te kort was.

Toch nog maar eens met het consulaat in Toulouse gebeld, en tot onze verbazing konden we een afspraak maken om het te regelen. We kozen een middag, om ook nog wat winkels en bouwmarkten te kunnen bezoeken.
Via onze uitgeprinte routebeschrijving, soort Tom Tom op papier, en een behoorlijke portie geluk vonden we een parkeerplek midden in het centrum, niet ver van het consulaat. Het was mooi zonnig weer en heel druk in de stad. Ook lag de rue Alsace Lorraine over de hele lengte open en waren bulldozers met drilboren bezig het asfalt open te drillen. Het was een onderdompeling in de herrie en hectiek van de metropool, we liepen er een beetje verdwaast bij, zo uit de stilte van het platteland.
Eenmaal op onze bestemming bestegen wij de monumentale trap in het fraai betimmerde trappenhuis van het in roze baksteen (Toulousain baksteen) opgetrokken stadspand. Het geluid van de stad en de ratelende machines werd enigszins gedempt.
Het consulaat zelf was een mooi gerenoveerd kantoortje op de tweede verdieping.
Op de entreedeur stond met gouden letters ‘KONINKRIJK DER NEDERLANDEN’ We betraden hier Nederlands grondgebied, aan de wand hing een staatsieportret van de vorstin, er tegenover ingelijst een grote kleurige prent met daarop het koninklijk wapen, de wapens van de Provincies, de grote steden en de overzeese gebiedsdelen.
De kleine wachtkamer zat vol grote mensen. Vier bejaarde Nederlanders, drie vrouwen en een man, de man was samen met zijn vrouw bezig vingerafdrukken te scannen aan het loket, tot grote hilariteit van de vrouwen, die grappen maakten over hoe crimineel meneer wel was. Van beide handen alle vingertoppen scannen en dat steeds opnieuw omdat het maar niet lukte.
Bij sommige mensen zijn de scans onduidelijk en scant men alle vingers om toch enig identificatiemateriaal te hebben.
Eindelijk waren we aan de beurt, formulieren werden ingevuld, vingertoppen gescand, pasfoto’s ingeleverd, handtekeningen gezet en betaald, de paspoorten zouden toegezonden worden. Met een vriendelijk goedemiddag staken we de grens weer over.
We stonden vanuit het donkere trappenhuis weer in het felle zonlicht van de roze stad, alsof we niet weg waren geweest.

We hebben inmiddels de paspoorten per aangetekende post ontvangen. Nu we het toch over de post hebben, de postbode heeft vandaag een aangetekende brief van de gemeente bezorgd met de afwijzing van de campingvergunning……………..

 

We rapen de moed weer bij elkaar en zullen de wijziging van het bestemmingsplan af moeten wachten. We gaan in ieder geval verder met de werkzaamheden die wel mogelijk zijn. Maandag gaan we ons verhaal halen bij de burgemeester en / of de coördinatrice van het bestemmingsplan.

Vandaag 30°C.

Dit was het weer even uit het soms meedogenloze franse leven

Warme groet,
Pauline en Maarten