Hallo allemaal,


La France pro ‘Hollande’, als reclame bijna net zo goed als  “bedankt voor de bloemen“

Hopelijk gaat alles goed met jullie. Hier zijn we na een korte maar heftige winter, in een heerlijk zonnig voorjaar terecht gekomen. Na terugkomst uit Nederland, eind januari, werd het, net als in Nederland ook winter. Voor die tijd was het hier en in NL ook extreem zacht met bloeiende narcissen in Voorburg en al gele krokussen op het Voorhout, nooit zo vroeg vertoont.
Begin februari begon het kwik te dalen en een paar nachten was het zelfs -17°C!


Later bleek dat een aantal oleanders dit niet heeft overleeft. Voor ons was het ook ontberen; met sokken en truien aan in bed en de houtkachel bracht de kamertemperatuur met moeite tot 14 à 15°C, dus veel beweging was het credo!
April was een extreem natte maand. We hoorden hier niemand meer klagen want het water was meer dan welkom. Maar het was veel water, we hebben het waterniveau van het zwembad tot drie keer toe, met de dompelpomp, moeten verlagen om overstroming te voorkomen.
Ook scheen de zon regelmatig tussen de buien door, wat tot gevolg had dat het gras, en tegelijkertijd het onkruid, tot wel ruim een meter hoog kon groeien, omdat het tussentijds door de nattigheid niet gemaaid kon worden. Nu proberen we het in meerdere fasen te maaien, wat moeizaam gaat, de machine raakt, zelfs in de hoogste maaistand met halve banen, nog verstopt.

 

Ondanks de regen van de afgelopen tijd is de droogte in heel Frankrijk een groot probleem aan het worden, er zijn gebieden waar grote voorraadbassins voor de landbouw bijna opgedroogd zijn.
Ook hier in onze wijnstreek levert het problemen op, de druiven blijven te klein en voor onze biologische wijnburen is het probleem dat de plantjes die ze bewust voor het aroma laten groeien tussen de wijnstokken teveel vocht opnemen.
Nu zijn ze genoodzaakt om deze plantjes te verwijderen. Het bewateren van de wijnstruiken is geen optie want dan verliest de wijn zijn A.O.C. appellation d’origine contrôlée. Als je het wel bewatert dan wordt de wijn gekwalificeerd als landwijn en gaat de literprijs drastisch omlaag!

 

Verbouwing:
In het vorig najaar hebben we twee raamopeningen gemaakt in de gevel van de grootste gîte. De ramen hebben we er ook al in gezet.
Er moeten nog drie andere ‘ouvertures‘ gemaakt worden.

Toen de temperatuur in het vroege voorjaar het enigszins toeliet zijn we begonnen met het aanleggen van de elektra en de aan en afvoeren van pvc in de toekomstige gîte en chambre d’hôte.
Vervolgens hebben we een laag grind over de vloeren gestort, gelukkig kregen we hier hulp bij van de electricien / handyman met zijn zoon en diens vriendin die een week vrij hadden van school. Zo was de bijna 10 kuub grind snel verwerkt.
Over het grind werd een speciale plasticfolie (hydrofuge) aangebracht voordat het beton met daarin metaaldraadjes (bewapening) werd gestort, hiervoor zijn meerdere betonwagens en een pompwagen gekomen.

Op dit moment zijn we de muren van de slaapkamers, badkamer en toilet aan het bouwen. Dit gebeurt met vijftien kilo zware betonnen bouwblokken. Hier hebben we al eerder het sanitair en de saunaruimte in de grote zaal mee gebouwd. Met waterpas en rubberen hamer is het geheel goed recht te zetten en later te stuken.
Af en toe wel even een rilling bij de wetenschap dat de gîte en de chambre d’hôte al verhuurd zijn voor een hier te vieren bruiloft half september.
Dus wij zijn deze zomer van de straat!

Op de eerste verdieping hebben we een tussenfundering gemaakt op de oude scheidingsmuur van de gîte en de chambre. Hierop wordt de dubbele scheidingsmuur van de twee grote gîtes gebouwd.

 

Gezien / gehoord:

Een hele middag twitterberichten van een pimpelmezenstel, ze hebben zich gevestigd in een Purschuimbol in de gevel, waarvandaan ze af en aan vliegen.
Boomklevers (vogeltjes) die insecten of larven uit de schors van de eikenbomen pikken, hun gezang lijkt op het rinkelen van een oude telefoon.
Grote bonte specht zat er lustig op los te pikken in een eik voor de deur.
Door de nattigheid van de laatste tijd zijn het bijna alleen de merels die het hoogste woord zingen, triomfantelijk wetend dat bij regen het voedsel uit de grond kruipt.
Volgens de buurman is de beschadiging aan de leylandi-plantjes het werk van de reeën die ’s nachts met hun gewei langs de planten schuren.
En dan heerlijk het tjirpen van de krekels tot in de vroege uurtjes.

 

In de hal van centre commercial LeClerc in Gaillac werden we aangesproken door een jonge man in een strak pak. Samen met een collega hadden zij een standje van ‘Huis Clos’ een nationaal opererend bouwbedrijf. Op ons verzoek zou hij een folder opsturen. Wij dachten aan een extra offerte voor de pui van de gîtes waarvoor we net een dag eerder ook al een prijsopgave hadden aangevraagd, en meerdere offertes waren sowieso welkom.
De overvriendelijke jongeman bood aan om hun brochure te komen brengen, zo kon hij ook gelijk de situatie bekijken en een prijs bepalen.
We spraken af voor de volgende dag. Bij thuiskomst ging de telefoon, het was het gladde pak, of we ook deze middag al tijd hadden, het kwam hem beter uit, prima.
Half drie reed er een zwarte Golf het terrein op. Het was heerlijk weer en we gingen zitten aan de picknicktafel voor de deur.
Hij bewonderde ons uitzicht en bekeek uitgebreid de plek, en overspoelde ons met complimenten.
Aan de tafel noteerde hij onze gegevens, een hele waslijst aan vragen; geboortedata, kostwinner, beroep, etc. Een glossy bedrijfsbrochure kwam uit een aktetas. Bladzijde voor bladzijde werd de organisatiestructuur uitgelegd. Enig ongemakkelijk gevoel bekroop ons, er lagen nog zoveel werkzaamheden voor die middag op ons te wachten.
Maar goed, we luisterden beleefd. Het was een voorbeeldige organisatie met alleen maar voordelen waarbij in elke fase van de productie je een aanspreekpersoon had en alles tot in de puntjes gecontroleerd werd; de maten zouden worden opgenomen en die zouden dan weer worden gecontroleerd (het idee van een controlelampje om te kijken of het controlelampje het nog doet).
We vroegen vriendelijk doch dringend wanneer hij ons ontwerp zou bekijken om een prijs te bepalen.
Daar kwam hij zò aan toe, het leek op een inbreuk op zijn geconditioneerdheid, één schakel er tussenuit zou hem van slag brengen.
Hij vervolgde zijn verhaal, waarbij telkens twee bladzijde vooruit, en dan weer één teruggebladerd werd om te refereren aan wat hij daarvoor gezegd had.
Eindelijk was het eind van de brochure in zicht en werd onze tekening erbij gepakt.
Er kwam weer een vragenlijst; pvc of hout, welke soort dan: eiken, kastanje, pin. De kleur, welke dikte, met of zonder grondverf, bewegende delen en welke vast, hang en sluitwerk, welke kleur, dubbel glas of drie dubbel glas etc. Van ieder onderdeel had hij folders bij zich.
We probeerden er tussendoor nog vaart in te krijgen, maar zijn cadans was vast. Uiteindelijk kwam de ‘calculatrice’ op tafel, hij zat maar te tikken en te tikken en tussendoor steeds in brochures te bladeren. Eindelijk was ie klaar.
Hij vroeg ons welke prijs wij in gedachten hadden. Gezien eerder gemaakt vergelijkbaar kozijnwerk noemden we het bedrag van 3.000 euro inclusief TVA (BTW).
Hij hield ons zwijgend zijn rekensom voor; 8.900 euro zonder TVA! Het bedrag werd door de kwaliteit en vakmanschap, garantie en levensduur van het product de hemel ingeprezen.
Het kon geen kwaliteit zijn wat wij in onze gedachte hadden en dàt kozijn zouden we binnen tien jaar weer moeten vervangen.

“Wat zouden de gasten ervan vinden als ze in zo’n mooie omgeving zitten met een kozijn van inferieure kwaliteit, dat zou toch ook geen fijne vakantie zijn” Wij keken elkaar aan .…...; hadden wij ons ooit aan een kozijn gestoord in een vakantiehuisje of gîte? of hadden we de krakkemikkigheid juist typisch Frans gevonden, en misschien wel romantisch.
Hij pakte z’n ‘portable’ en toetste een nummer…..” Monsieur Dubois, goedemiddag, ik zit hier in de tuin bij heel aardige mensen, madame et monsieur Verei-sjen de la Hollande, prachtig huis en mooi uitzicht en een geweldig project van chambre d’hote en gites.
Er is echter een probleem, ik heb een prijs gemaakt maar zij hebben er een andere gedachte over, wat kan ik ze aanbieden? Oui, ik ken dat pand van die Engelsen hier in de buurt, ja daar kunnen we gaan kijken…..”
Even later verbrak hij het gesprek en keerde zich weer tot ons.

Of wij het wat vonden om hier in de buurt een project te bekijken waar zij de kozijnen voor hadden geleverd en geplaatst. Ook kon hij ons mededelen dat zijn baas de prijs wilde verlagen tot 6.800 euro, een koopje dus!
Wij vertelden hem resoluut dat de prijs nog steeds ver boven ons budget uitging en het derhalve geen zin had om naar een project van hun te gaan kijken.

Totaal niet van zijn stuk gebracht wierp hij tegen dat de kwaliteit van hun kozijnen ‘top’ was en de service niet te evenaren. Net als zijn drammerigheid, dachten wij.
We overtuigden hem ervan dat het echt geen zin had om verder te praten en wij nu weer aan het werk moesten. Stil en langzaam begon hij z’n spullen in te pakken.
Ontgoocheld schudde hij ons de hand en zei:
“Het spijt me dat jullie prachtige huis niet die mooie kozijnen krijgt die ik jullie had kunnen leveren.”

Een paar weken later stond ‘ie weer met zijn collega bij Leclerc.

We liepen langs en hij wende zijn blik af.

 

Begin Maart hebben we voor de eerste keer de zaal verhuurd, een 50ste verjaardagsfeest. Het was een groot succes! Het enige wat wij moesten doen was de volgende dag de champagnekurken rapen en de vloer dweilen.

Voor de zaalverhuur hadden we stoelen nodig, zestig stuks. Op internet vonden we “occasions”, opknappers dus.
Het is de witte klapstoelvariant van de Napoleon III stoel. Maar ze moesten wel uit Parijs komen. De prijs was heel interessant, alleen de transportkosten moesten nog uit onderhandeld worden.
Uiteindelijk is ‘Louis Brocante’ ze zelf komen brengen tegen kostprijs.
Eind van de middag arriveerde hij, een gesoigneerde Parijzenaar van middelbare leeftijd met dito vriendin. Het stel vormde een groot contrast met de aftandse gebutste witte ‘camionette’, waarmee ze aan kwamen rijden.
We genoten van de rosé in de warme namiddagzon. We vertelden wat wij hier in La douce France deden en zij over hun werk in Parijs. Hij was dus een scharrelaar, en zij was hoofd van de restauratie afdeling van het Louvre.
Dus zij in de Kunst en hij in de Kitsch!
Na het uitladen van de stoeltjes informeerden ze naar een hotel. Wij noemden een eenvoudig hotel in een naburig dorp en dichterbij “Les Salettes” in Cahuzac maar dat is erg prijzig en heeft een Michelin ster. Dat was geen probleem (nu de buit binnen was) en ze reserveerden het hotel direct op onze pc.


Dit was het even uit het afwisselende franse leven.

Pauline en Maarten