Hallo allemaal.

Hoe is het met jullie, de feestkilo's er al afgejogged?
of is straks het zwempak weer gekrompen? Bedankt voor de vele
mailtjes rond Kerst en Pauline d'r verjaardag en die er tussendoor
en erna over Internet en telefoon of gewoon gezellig per diligence.

Volgens de Katharen (poeslieve mensen hier) is het ook erg koud voor de tijd van het jaar. De week voor Kerst zaten de terrassen nog vol en tijdens een wandeling om een groot meer schoten de krekels en hagedissen gestoord in hun zonnebad nog voor ons weg.

Het is hier dus echt even winter. In de pyrenéen ligt een flink pak sneeuw (te zien met de verrekijker), Andorra was onbereikbaar en ten noorden van hier was de autoroute Clermont Fd - St Flour twee dagen afgesloten voor alle verkeer en met die treinstakingen erbij kun je hier maar beter een winterslaapje houden.

Bij Millau is het grootste viaduct ter wereld door Chirac geopend, en de primeur is er al: een "assassin de bricolage" (doe het zelf moordenaar) is er reeds afgesprongen, dus de lol is er nu hope-lijk vanaf. Ik herinner me nu opeens een triest verhaaltje uit 1912 toen de Parijse kleermaker Reichelt een vliegpak bedacht en ermee van de Eiffeltoren wilde vliegen, bovengekomen besefte hij dat dit  niet kon, maar door de massale aanmoedigingen van het publiek beneden sprong hij toch.

Wij kregen in Gaillac, een "avis de contravention pour stationnement non réglementaire'' ofwel een "papillon" (een vlinder onder het ruitenwisserblad, is het niet poëtisch) onze eerste parkeerbon; disc-bleu vergeten, wij even later een agent aangehouden maar "hij had het niet gedaan" verontschuldigde hij zich "mon college" zei hij met een glimlach en na ons merci: "avec plaisir!". Boete € 11,-, zegel kopen bij tresor public (belastingdienst) en bij de politie opplakken en wegwezen.,

We zitten dus op ons 3de franse adres, Domaine du Cèdre, circa 40 chalets en een bar/restaurant op het terrein een zwembad voor de schaatsliefhebbers en rondom aan alle kanten golfbaan, we zitten er middenin "all in one".

In Castres zijn we naar het musée Goya geweest, spaanse schilder- en beeldhouwkunst, de vaste tentoonstelling van Goya, gravures van rond 1800, stierenserie, oorlogsverslagen  (de waanzin ervan) en de serie "caprices" (capriolen)  die over deugden en eigenaardigheden gaat, los getekend,  heel dynamisch. Er was ook een tijdelijke tentoonstelling van  de spaanse schilder Biiguiboul, zeer mooie portretten, impressionistisch.

Even over de fransen, op de radio hoorden we lovende woorden over de zangeres Maurane, "hadden alle andere franse zangeressen maar zo'n stem en uitstraling", Maurane is een Belgische.

Nog wat gevoeligheden, zoals die Amsterdammer, André Citroen die in Parijs een motorenfabriek begint en er auto's gaat bouwenonder zijn naam. En een van de Napoleons die met een Oostenrijkse trouwde en zo het stokbrood introduceerde, niet omdat zij op een stokbrood leek maar omdat dat brood in Oostenrijk gebruikelijk was.
En dan heb je ook nog dat heel speciale franse broodje in de vorm van een halve maan, dat de Turken als feestbroodje bakten om de overwinning op de Ottomanen te vieren "de croissant".

Wat wij in Nederland een frans toilet noemen heet hier in Frankrijk een turks toilet, tja eigenaardig.
Dat laatste doet me denken aan die keer, 30 jaar geleden dat ik  (Maarten) voor het eerst zo'n toilet zag, ik stond naakt met zeep  en shampoo naar boven te kijken en vroeg mij af waar de douchekop  hing.

De mensen hier zijn zoals reeds gezegd bijzonder vriendelijk, zelfs de boer die ons per tractor met auto en al uit de klei trok (hollandser kan het niet) deed dit met een glimlach en "avec plaisir", dit was op zoektocht, maar het gedoe lag teveel aan de weg.

Op dit moment volgen we een aangepaste strategie, we rijden over kleine landweggetjes en speuren de omgeving af en als er wat  Interessants leeg staat gaan we naar de buren of de gemeente en informeren we of het eventueel te koop wordt aangeboden, zo hebben we dus een aantal leuke dingen gezien, wel en niet bewoond maar nog niet het goede.

Een makelaar vertelde ons dat de prijzen de laatste drie jaar enorm waren gestegen, nu stabiliseerde de markt enigzins. Bij de makelaars is het eerste contact vaak lastig, ze willen meteen bij de eerste ontmoeting iets bezichtigen en verkopen, ze zijn gewend dat buitenlanders snel weer zijn vertrokken en dus vlot
moeten beslissen maar na het lezen van onze wensen en ons plan, dringt langzaam door dat we niet over een nacht ijs willen gaan en nièt zomaar een vakantiewoning zoeken.

We liepen in Realmont bij mevrouw de makelaar binnen, enkele foto's bekeken, er zouden er meer komen. Er werd een afspraak gemaakt  en een paar dagen later kwamen we weer binnen, achter het bureau
zat een jongen met een donsen kin, wellicht de zoon. Hij liet ons twee foto's zien en beloofde ons de komende week veel foto's te gaan maken van verschillende objecten. Er stond een nieuwe afspraak voor donderdag middag twee uur.

Tussendoor belde de moeder om te zeggen dat we zeker op tijd moesten komen want er zouden veel foto's zijn. Donderdagmiddag klokslag 2 uur stonden we voor de ongeverfde deur er kwam een vrouw aanrijden, een nieuw gezicht, de tante? Ze deed open en we mochten zitten. Er was geen computer, wel een
kolenkachel, het was hier niet altijd zo koud zei ze terwijl ze de kachel op porde.

Aan de wand hingen verbleekte foto's van bien's die al lang niet goed
meer waren. Vijf over twee, het meisje kwam binnen, de zus? 't stille type.
Tante was druk doende telefonisch contact te zoeken maar het meisje piepte vanuit 't achterhuis dat hij er reeds aankwam.
Kwart over twee schudden we hem hoopvol de hand, we
werden naar het achterafkantoor gewenkt waaruit het meisje
vluchtte om buiten een sigaretje te gaan roken.
Er kwam een soort Blokker-vakantiefotomapje op tafel.
De eerste foto was van een gebouw in de mist, de tweede
een foto van een lits-jumeaux toen een linnenkast, een haardstel,
een spiegel, een keukenblok,een vaas met bloemen, een doos
met een vraagteken, een kinderledikant, een kapstok, tja was dit
een postordermeubelgids avant la lettre of zaten we hier in deze
uitdragerij bij een stel kringlopers? Toen we het snel gezien
hadden zei hij dat we het rustig nog eens door mochten bladeren,
(zou hij dan intussen de bestelformulieren halen?)
We hebben hem uitgelegd dat dit niet was wat wij zochten en
hem gevraagd onze wensen op papier nog eens goed
door te nemen, ons telefoonnummer heeft 'ie.
Jammer dat was geen rondedans voor de Kringlopers.
Het gaat soms ook anders zoals met de snelle nerveuzige
Designbrillerige laptop-meiden die je ongeduldig door oertijd
en middeleeuwen loodsen en je direct vragen om
"de belles demeures" te bezichtigen (voor het instort?).
We vragen meestal naar de globale locatie van het gedoe om een
indruk te krijgen van de omgeving, hier is het niet gebruikelijk om het
preciese adres te geven want de eigenaar mag het altijd direct aan
een voorbijganger verkopen en zo zou de makelaar zijn courtage
kunnen verspelen.
Bij bezichtiging teken je een "bon de visite" met datum en hand-
tekening, zodat de makelaar een bewijs heeft van bemiddeling.
Meerdere makelaars hebben vaak hetzelfde object in de verkoop met
vaak ongelijke prijzen.
Ook bij notarissen kijken we in vitrines en binnen in boeken en op
Internet.
Het kan nog even duren maar amusant is het nog wel.
Zaterdagmiddag zijn we in Castres naar het Centre d'art
Contemporain geweest, er was een expositie van een groep
kunstenaars uit Moskou, mooie fotocollages uit '96 en '97 waarin
zij de invloed van de Islam op de westerse wereld
weergeven bijvoorbeeld het vrijheidsbeeld met een ghador
(sluier) dus voor 9/11 vervaardigd, fun voor photoshoppers.
Zondag 30 januari zijn we naar Lissart (ons eerste adres) geweest,
precies een maand geleden waren we hier voor het laatst bij
het reveillon (oud en nieuw)
Nu gingen we er wild eten, hert uit de vriezer omdat het de jager
niet meer lukte er een op tijd te schieten dus schonk hij een
hertebout uit voorraad, erg lekker. Het tafelen duurde van half twee
tot half zes, sauna jacuzzi en leuke gesprekken, engels stel ontmoet dat per tandem geld inzamelde voor goede doelen binnenkort 28000 km in 8 maanden in USA en Mexico, iedere keer een ander doel.
Het woord "assassin de bricolage" voorgelegd,
"mais non c'est pas un mot français!", natuurlijk niet,
wij zijn echte doe-het-zelvers, "dat zèg ik".

Dit was het weer even van ons,
groeten en tot mails
Pauline en Maarten