Hallo allemaal,
French going Dutch!
Eindelijk is het dan zover, het eerste HEMA filiaal in Frankrijk is geopend in Parijs. De Hollandse Eenheidsprijzen Maatschappij heeft hier niet de beroemde worst in het assortiment, maar dat zal de fransen een saucisse zijn.
We waren onlangs in Nederland en namen de gelegenheid te baat om onze paspoorten te verlengen. In het gemeentehuis van Voorburg werden we te woord gestaan aan het loket, ondanks dat het voor publiek gesloten was. De ambtenaar vertelde ons dat we pasfoto’s moesten laten maken volgens Europese richtlijnen, maar voor vandaag waren ze verder gesloten, “morgen zijn jullie de eersten”.
De volgende dag zaten we er weer, pasfoto’s hadden we inmiddels laten maken in een Europees gecertificeerde pasfotocabine speciaal voor officiële identiteit doeleinden.
We gaven hem onze oude paspoorten en de nieuwe foto’s, hij keurde de foto’s goed,en begon op het toetsenbord van de computer te ratelen, “jullie zijn in Voorburg uitgeschreven en zelfs niet meer in Nederland woonachtig”, dit beaamden wij. “In jullie geval moet je in Den Haag zijn”.
Hij verwees ons naar het ‘ijspaleis’ zoals het gemeentehuis van Den Haag wordt genoemd.
Dat loket was ’s middags gesloten, dus we gingen er de volgende dag heen, en vertelden de dame achter het loket dat we de Nederlandse paspoorten van niet ingezetenen wilden verlengen.
Ze vroeg ons om de oude paspoorten, de pasfoto’s en een bewijs van inschrijving in onze franse gemeente, het zogenaamde ‘attestation de domicile’, dit is tegenwoordig nodig om fraude te voorkomen.
Hiervan waren wij niet op de hoogte. Wij voorzagen een ingewikkelde correspondentie met ons gemeentehuis(je) in Cahuzac om dit per telefoon en fax te regelen, Internet hebben ze daar niet.
De vrouw achter het loket opperde nog een mogelijkheid; bij de gemeente Voorburg een postadres opgeven en op dat adres een paspoort aanvragen, dat leek ons een aardige suggestie.
Teruggekomen in de gemeente Voorburg gingen we naar het loket van dezelfde ambtenaar, we stelden het Haagse idee voor. “Oh nee zeg, dat kan niet!, zeggen ze dat in Den Haag? “.
Hmm, dit ging ons wel erg veel tijd kosten, we zagen er nu maar vanaf om tijdens ons relatief korte bezoek aan Nederland deze paspoorten te regelen.
Ze gaan dit jaar verlopen, de paspoorten, en ook onze rijbewijzen, je hebt minimaal één niet verlopen identiteitsbewijs nodig, bv voor bancaire zaken. Bij reizen binnen Europa mag je paspoort 5 jaar verlopen zijn.
In Toulouse kunnen we niet terecht bij een consulaat voor een Nederlands paspoort, alleen in Parijs, en opsturen kan niet, je moet fysiek aanwezig zijn en een handtekening zetten, en de verwerkingstijd is twee weken.
Dus naar Albi getogen om de rijbewijzen te verlengen en dan verplicht om te zetten naar een Frans rijbewijs.
Bij de prefectuur schrokken we van de overvolle wachtruimte, maar gelukkig kwamen die mensen allemaal voor andere loketten, dus het was chique doorlopen naar ons rijbewijzenloket.
We kregen een lijst met bescheiden mee die we moesten overleggen en twee formulieren om in te vullen. We hebben allebei een rijbewijs BE uit Nederland, om die E te behouden (rijden met grote aanhanger) moet je een medische keuring ondergaan, Pauline vond dit voor haar niet nodig, het leek Maarten wel handig.
De vrouw gaf ons een aantal namen van artsen in Albi en Gaillac die hiervoor gekwalificeerd zijn.
Het lukte niet om telefonisch voor dat moment in Albi een afspraak te maken, dus op de bonnefooi naar Gaillac.
Om half vijf stapten we de wachtkamer binnen van een arts op de lijst. Er was geen receptioniste dus gingen we in de wachtkamer zitten. Er waren twee mensen voor ons. Drie kwartier later werden we de spreekkamer binnengehaald door een wat kleine gezette man, de dokter. We stelden ons voor en legden uit waar we voor kwamen. Hij nam de bloeddruk op, ondertussen druk pratend over Amsterdam, waar hij bestolen is maar hij gaat er zeker nog een keer heen, “het is een prachtige stad!”.
Onder de ogentest ging ‘ie door over voetbal, Cruijf, Pelé, Ronaldo, met z’n pretoogjes enthousiast als wat. Hij voelt zich meer Spanjaard dan Fransman, z’n ouders zijn voor zijn geboorte naar Frankrijk geëmigreerd, waarschijnlijk zoals velen hier vluchtelingen uit de Spaanse burgeroorlog.
En dan nog even op één been staan met de elleboog op de knie, formulier invullen, handtekeningen, stempels, betalen en klaar waren we.
De volgende dag naar de prefectuur om alles in te leveren, het was in orde, na twee weken zouden de nieuwe rijbewijzen klaar liggen.
Na een week kwam er post, een standaardformulier met daarop aangekruist dat er iets niet goed was met de pasfoto’s, het was niet volgens de Europese norm. Wij weer naar de prefectuur, ze zei dat onze hoofden op de foto’s te klein waren afgebeeld. “Uw collega had ze goedgekeurd”. “Dan heeft zij ze niet nagemeten”. “En in Nederland mochten we ze zelfs voor een paspoort gebruiken!” probeerden we nog. “ Je suis desolée, dit zijn de regels, er moeten nieuwe pasfoto’s komen. “Kan dat in de fotocabine hiernaast in de grote hal”?. “Ja, dat kan”.
We moesten geld wisselen voor de cabine, bij de receptie kon dat niet maar er werd verwezen naar het Casinofiliaal een paar deuren verder op de boulevard.
In de donkere cabine gaf een stem instructies, Maarten volgden ze op maar er gebeurde niets en ons geld wilde niet terug rollen.
De receptioniste erbij gehaald, ze begreep er niets van, het licht was uit, maar er was wel een stem te horen, terwijl ze in de cabine alle knoppen probeerde, ging de flits af. Even later rolde er een vel fotopapier uit, waarop vier keer het decolleté met kettinkje van de receptioniste te zien was en dat geheel volgens Europese richtlijn.
De receptioniste belde het nummer dat op de cabine stond en sprak af dat wij de foto’s op zouden sturen zodat zij ons het geld konden overmaken, inclusief portokosten.
Onderweg naar een fotowinkel in het centrum konden we gelukkig de parkeermeter bijvullen. We lieten ons portretteren ‘aux normes’. Terug op de prefectuur weer een nummertje trekken en wachten in de grote zaal. We leverden de foto’s in, ze werden nagemeten en goed bevonden, woensdag over een week zouden de rijbewijzen klaar zijn.
Op woensdag zeven januari ’s morgens hebben we ze opgehaald, en leverden we onze oude rijbewijzen in. Uiterlijk lijken ze hetzelfde maar van de BE heeft Pauline de E verloren, als ze die terug wil moet ze examen doen, maar als plus mogen we allebei in een soort ‘Fanta’ wagentje (driewieler Piaggio) rijden en als klap op de vuurpijl hebben we allebei nu een motorrijbewijs tot 125cc.
Wanneer we onze paspoorten laten vernieuwen pffffffffffffff, dat weten we nog even niet.
La tempête:
Vrijdag 23 januari hoorden we de eerste berichten over een naderende storm, een cycloon naderend vanaf de Atlantische oceaan. We besteedde er niet veel aandacht aan, maar we sloten wel alle luiken aan de westkant van het huis.
’s Nachts om een uur of vier hoorden we van buiten een steeds luider aanzwellend geruis van wind en regen. Het was zaterdag en we wilden wat uitslapen want we hadden een gezellige drukke week met bezoek achter de rug vanwege Pauline haar verjaardag.
Om tien uur wilden we net opstaan toen de stroom uitviel, geen licht, geen warmte want het elektrische kacheltje waarmee we de badkamer ’s morgens voorverwarmen, deed het ook niet meer.
Bij kaarslicht douchen en ontbijten, alleen het luik in de werkkamer stond open omdat dat in de luwte van de storm hing. Buiten raasde de wind en de vloeren trilden. Het idee om naar buiten te gaan lokte niet maar er moest hout uit de duiventoren gehaald worden voor de kachel. Verder om de hoek kon je niet komen zo sterk was de kracht van de wind, de bomen bewogen alsof een reusachtige hand ze uit de grond wilde rukken.
Ondanks dat de luiken dicht waren stonden de gordijnen bol en het vuur in de kachel werd met geraas de schoorsteen in gezogen.
Maarten wilde toch even kijken of er post was, hij ging met de auto want lopen was niet te doen. Er was geen post en zelfs geen brievenbus, die stond normaal op twee bouwblokken met twee blokken er bovenop, nu lagen die verspreidt over de grond en de brievenbus was nergens meer te bekennen.
We zaten bij kaarslicht te lezen en luisterden met een transistorradio naar de radiozender ‘sudradio’ die de hele dag verslaggeving deed van de storm en de gevolgen in het zuidwesten van Frankrijk en het noorden van Spanje.
Privépersonen konden verslag doen van hun eigen situatie; zo ook het relaas van een boer die door de elektriciteituitval driehonderd koeien met de hand moest melken, en daarvoor buren en vrienden inschakelde. Hopelijk had hij genoeg kaarsen in huis, want op de tast driehonderd koeien melken lijkt een bizar avontuur.
Zo konden we het verloop van de storm volgen en het zwaartepunt lag bij ons tussen twee en drie, waarna het heel langzaam afnam tot ver na middernacht.
Als de stroom uitvalt realiseer je je opeens hoe afhankelijk we van elektriciteit zijn; geen licht, geen telefoon, geen oplaadmogelijkheden meer voor de mobiele telefoon, geen internet, geen televisie, geen elektrische deken in onze koude slaapkamer, het warme water uit de boilers raakt op, de koelkast wordt langzaam warm, de diepvries ontdooit.
Gelukkig koken we op gas en hebben we een houtkachel, veel mensen zaten echt in de kou en het donker. Half oktober Babyboom?
Er zijn door het noodweer in Spanje en hier vijftien doden gevallen, op het hoogtepunt zaten 1.700.000 huishoudens zonder stroom, maar ook viel op veel plaatsen de watervoorziening uit. Nog steeds zijn er fransen die geen elektriciteit hebben en dat kan in sommige gevallen nog weken duren.
Records in windsnelheden werden gemeten tot meer dan 200 km per uur.
We werden zondagochtend half tien wakker van het telefoonriedeltje, dus er was weer elektriciteit, bijna vierentwintig uur later. Een heldere lucht met zon en windstil; de stilte na de storm. Een paar uur later hadden we ook weer internet.
De blinden gingen weer open, er was weer licht, en het terrein lag bezaaid met takken. We begonnen met het opruimen, lekker korte mouwen in de zon. We vonden de brievenbus uiteindelijk tussen de wijnstokken van de buurman.
Aan het eind van de dag was de aanhanger overvol afgeladen met de afgebroken takken, klaar om afgevoerd te worden.
De werkzaamheden gaan nog steeds door. De week rond Kerst hadden we een gezellige Nederlandse delegatie op bezoek; vier volwassenen en drie kinderen. Er is hard gewerkt, de paardenstallen zijn afgebroken, de vloeren gesloopt, balken verwijderd. Van al het slechte hout hebben we grote kampvuren gemaakt, waarbij we voldaan van het werk, onder het genot van een ijskoude schippersbitter en de ondergaande zon ons warm hielden.
Tweede kerstdag was een sprookje, alles was wit. Bij de avondborrel in de schemering zagen we herten op de besneeuwde wijnvelden lopen.
Ook zijn er veel bladeren geruimd, zodat in het voorjaar het gras weer lucht heeft.
We zijn momenteel de vloer van de toekomstige studio aan het prepareren voor een betonvloer. De ondergrond is uitgegraven en geëgaliseerd -door de buurman Daniël- met een kleine graafmachine.
Zelf hebben we afvoeren en elektriciteitsleidingen aangelegd.
Deze buurman Daniël heeft een loonbedrijf met z’n vader en heeft nog meer werkzaamheden op het terrein gedaan met verschillende machines.
Oudejaarsavond hebben we bij de buren –de wijnbouwers- doorgebracht. Het was een gemêleerd gezelschap; andere wijnbouwers uit de omgeving, een wijninkoper uit Parijs met zijn vriendin, een jonge advocate. Ook was er een meubelmaker met zijn vrouw die apotheker is.
Met z’n allen aan een lange gedekte tafel, de hele avond eten en vooral kostelijke rode wijn en champagne drinken, iedereen had op verzoek van de gastheer wijn meegenomen, het had iets van water naar de zee brengen bij onze wijnburen, maar zij proeven ook graag wat anderen maken. Tussen de gangen door werd er gedanst.
Onze zelfgebakken oliebollen waren een groot succes, zeker bij de kinderen; “super bon !!!!!” en zo “swongen” wij het nieuwe jaar in.
Gezien:
Bij het afbreken van de stallen kwam er uit een aangevreten balk een vleermuis tevoorschijn, luid piepend gestoord in zijn winterslaap, we hebben de kleine vampier in de duiventoren neergelegd.
Een muizenfamilie, vluchtend over de waterleiding, haastig op zoek naar andere woonruimte omdat de graafmachine de woning van de beestjes had verwoest.
Vroeg in februari twee cirkelende wouwen, die iets van elkaar wouwen.
Gerookte forel, lekker op toast.
Tweede Kerstdag hollende herten in de sneeuw, nee geen rendieren.
Om aan te geven hoe rustig we hier op het platteland leven, even een vergelijk:
Cahuzac sur Vère heeft een grondoppervlak bijna net zo groot als de gemeente Leidschendam-Voorburg 32,82 km² . Er wonen in Voorburg 2.221 personen per km² en in Cahuzac slechts 33 personen per km².
Als er mensen zijn met het plan om langs te komen, laat het graag op tijd weten i.v.m. onze werkzaamheden en planning.
Dit was het even uit het zo nu en dan stormachtige franse leven.
Au revoir,
Pauline en Maarten
Ateliers Les Landes
Pauline Janmaat / Maarten Verheijen
Les Landes
81140 Cahuzac sur Vère
France
telefoon vast: 0033 (0) 5 63 40 58 42
telefoon mobiel: 0033 (0) 6 35 97 33 02