Hallo allemaal,

Oranjegekte:

Boer Harry Heeman uit Middenbeemster steunt het Nederlands elftal, hij schildert de uitslagen van oranje op zijn lievelingskoe Sijtje en roept zijn koeien naar de stal voor het melken door op zijn oranje ‘koevoezela’ te blazen, ze gehoorzamen braaf, nu dat elftal nog. 

Na een late lente is de zomer toch losgebarsten, eerst was het te koud en te nat, nu is het te warm en te droog, het is ook altijd wat, en dan moeten de hondsdagen nog komen, hier canicules genoemd –van circa 20 juli tot circa 20 augustus als Sirius de helderste ster uit het sterrenbeeld ‘de grote hond’ gelijk opkomt met de zon-.

Vooral door het natte voorjaar hadden we veel werk aan het onderhoud van het terrein, 

Meerdere keren maaien, trimmen, dode struiken en takken verwijderen en afvoeren.

 

We zijn eind mei tien dagen in Nederland geweest voor de verjaardag van Piet, de vader van Pauline, het was een geweldig feest. We hebben ook veel bezoekjes afgelegd, helaas lang niet iedereen kunnen zien en spreken want daar was het bezoek te kort voor. 

Verder veel inkopen gedaan, typisch Hollandse producten; zoals haringen, kroketten en bitterballen die we diepgevroren hebben meegenomen, en natuurlijk drop, hagelslag en kaarsen, zelfs op bestelling voor onze franse buren. En Hollandse kaas die op de Voorburgse markt vacuüm is verpakt.

 

Ons huis hier kun je eigenlijk nog niet goed alleen laten, er ontbreken nog een aantal luiken en er is nog geen hek om het zwembad, wel hebben we het zeil er weer overheen getrokken, zodat een hert zich er wel uit zou kunnen redden.

Na dertien uur autorijden met enige vertraging  kwamen we precies om twaalf uur 

’s nachts ons huis binnen, en waar we al bang voor waren was geschiedt, de laden van de kasten stonden open en de inhoud lag over de vloer; er was ingebroken.

We renden naar boven om te kijken of de camera’s en computers er nog stonden, gelukkig die waren er nog! 

Ook een cameratas met inhoud -op zolder verstopt- was niet verdwenen. 

Kennelijk was het te doen geweest om contant geld en juwelen. 

Al Pauline d’r sieraden lagen op ons bed, zorgvuldig bekeken maar als waardeloze prullaria achter gelaten (met de kroonjuwelen paradeerden wij natuurlijk in Nederland op het feest). 

Het was een ravage, alles uit de kasten lag door de kamer verspreid, alsof deze boef steeds kwader werd in het aanzwellend besef dat hier niets voor hem te halen viel.

Gelukkig was de studio en het ‘local technique’ niet bezocht omdat de tussendeuren goed afgesloten waren.

Een van de vitrines van het ‘museum’ stond open en aan het stof te zien was er iets ronds ontvreemd, de middeleeuwse knikker uit de Sionsstraat ligt er nog.

Ook waren twee verbandtrommels –eerste hulp bij ongelukken uit de jaren dertig- overhoop gehaald, verband, gaas en pleisters lagen ernaast, sowieso alle blikjes en trommeltjes, zelfs het blik Wilhelmina pepermunt was niet onberoerd gelaten, ‘majesteitsschennis!!’

Ze hebben in de woonkamer een ruitje ingetikt en zo de spanjolet ontgrendeld. 

Totale schade negen euro en de boel weer opruimen, dat wel.

 

Gezien:

In het zwembad een vuursalamander, dat zegt wel iets over het vochtige voorjaar.

Vlak voordat we naar Nederland gingen was een valkenkuiken door een van z’n broertjes of zusjes uit het nest geduwd, om de concurrentie voor het aangeboden voer te beperken. Het lag zich nog een tijdje dood te piepen in de brandende zon, de natuur is wreed. Wij gingen de volgende dag weg dus konden wij het te kleine vogeltje niet redden.

Blije zwaluwen toen we het zeil weer van het zwembad hadden, door de droogte lag er geen water meer op het zeil. 

De laatste telg uit het valkennest heeft iets niet begrepen en zit nu nog te wachten tot een van z’n ouders hem weer een muis komt brengen, maar die zijn net als broers en zussen met de Noorderzon vertrokken.

Elke ochtend zit ze er weer, op de muur van de oude mestbak, de kleine valk, we noemen haar Ria.

De Lindebomen zaten tijdens de bloei vol met bijen, als je onder het gebladerte stond en je sloot je ogen dan klonk het als een Zuid-Afrikaans voetbalstadion,

de Lindeboom is nu uitgebloeid en de vuvuzela’s uitgeloeid.

Van de week nog een veldmuis uit de skimmer van het zwembad gered, uitgeput door tevergeefs tegen de stroom in te zwemmen om er weer uit te komen, zat het te trillen van inspanning en vermoeidheid, en zich nog een tijdje in het zonnetje droog te wrijven.

Een haast dronken kiekendief die zwalkend over de akkers laveerde.

 

In het local technique hebben we twee ruimtes gebouwd, een voor de cv ketel en de ander zal dienst gaan doen als donkere kamer. Ook al het gereedschap heeft hierdoor weer een eigen plek gekregen in de resterende ruimte.

De fotostudio is klaar en operationeel. In het voorjaar hebben we de laatste hand gelegd aan het tegelwerk en de afwerking van de muren, de verlichting voor de ruimte is in Nederland aangeschaft, dezelfde verlichting was hier niet te krijgen.

Momenteel zijn we voorbereidingen aan het treffen voor de website en huisstijl, zodat we onszelf volop kunnen etaleren.

Als je in de buurt bent, laat dan een mooi persoons - gezins of familie portret door ons maken.

De franse zanger/liedjesschrijver Jean Ferrat is 13 maart overleden op 79 jarige leeftijd, in Nederland was hij vooral bekend met het lied ‘la montagne’ uit 1964, het werd in 1965 door Friso Wiegersma voor zijn levensgezel Wim Zonneveld van een Nederlandse tekst voorzien ‘Het dorp’. (thuis heb ik nog een ansichtkaart……)

 

Van de week waren we bij onze supermarkt Leclerc. Op de parking terug bij de auto stond er plotseling een jochie van een jaar of tien met gebruind gezicht, donker haar en gitzwarte ogen voor ons (ik zeg niks maar je hebt er ook saus van), wijzend op een lijst, gebarend dat we onze naam en handtekening zouden moeten zetten, hij leek doofstom. 

De lijst was een onduidelijk doorgekopieerde brief met linksboven een naam en een armetierig logo van een doofstomme organisatie. 

Pauline zette met enige aarzeling haar handtekening, hij gaf haar verheugd twee zoenen op haar wangen, nu pas bleek dat ‘ie z’n hand had gehouden over de bedragen achter de handtekeningen, die varieerden van 10 tot 50 euro. 

De jongen keek ongegeneerd mee hoe Pauline in haar portemonnee zocht naar kleingeld. 

Hij ontvouwde een propje dat ie uit zijn broekzak haalde, het bleek een briefje van tien te zijn, en gebaarde dat ie wel terug had van 50. 

Hier hadden wij geen zin in en Pauline bood hem een euro aan en zei dat dat wel genoeg was. Hij nam dit niet aan, stampvoetend wijzend naar het papiergeld dat ie gezien had, en bleef aandringen door met een potlood op de achterkant van de lijst  met een onduidelijk krabbeltje aan te geven dat hij kon wisselen, Pauline duwde de euro in z’n hand. Woest smeet ie de munt op de grond.

Vlak voordat Pauline het muntstuk wilde oprapen griste hij het toch weg, beter iets dan niets moet hij gedacht hebben. 

Kwaad mokkend liep hij weg, waarop ik naar hem toe liep en zei dat ik de politie zou bellen “j’appelle la police!”, hij kon goed liplezen want hier schrok hij van. 

Toen we in de auto zaten en weg wilde rijden, tikte het joch tegen de zijruit en gebaarde met een verdrietig gezicht met z’n hand, ik liet de ruit zakken, de jongen wilde mij een hand geven, we drukten elkaar de hand  waarna hij zichtbaar opgelucht verdween.

Met een dubbel gevoel reden we weg.

 

Het is nu drie dagen feest in ons dorp: ‘soirée eclats de Vère’ met moules frites, concours de pétanque, apéritief, orchestre musette variétés, vide grenier, soirée disco et retransmission de la finale de foot sur écran géant ! gevolgd door een feu d’artifice.

We komen er net vandaan, door het hele dorp was een grote vlooienmarkt, om half twaalf na de kranslegging bij het monument en het zingen van de Marseillaise, was er bij de mairie voor iedereen het apéritief. 

Even een babbeltje met de burgemeester gemaakt en gezegd dat hij vanavond na de wedstrijd zijn blauw/wit/rode ceremoniesjerp alleen maar hoefde om te draaien. 

En nog een Duitse kennis gesproken, die aanbood om de duitse vertaling voor onze website kosteloos te maken, zij is journaliste bij de Stern geweest en komt uit Berlijn, ze woont nu in ons dorp. Ook hebben we nog wat buren gesproken, heel gezellig. 

De witte wijn was lekker ijskoud en de zon genadeloos heet.

Thuis onze kleren uitgegooid en het zwembad ingedoken, heerlijk!!!

 

Hier in Frankrijk is het voetbalenthousiasme vroeg de kop ingedrukt, ‘Les bleus’ zijn na veel geruzie en schandalen vroegtijdig met de staart tussen de benen huiswaarts gegaan. Toch volgen de fransen het voetbal wel en ‘orange’ is ook heel populair.

Wij zijn er klaar voor, met bitterballen en oranje oordoppen. 

We zullen zien wie gelijk krijgt: de octopus of de parkiet!

We wensen iedereen vanuit een zonovergoten les landes een prachtige zomer!

Dit was het weer even uit het Cahuzaçoise leven.

Au revoir!

Pauline en Maarten